: আৰম্ভণিতহে দিব লাগে। টকা খুজি তুমি যদি হাজৰিকা খুৰাক কৈ চোৱা তেন্তে তেওঁ সহায় কৰিব নিশ্চয়।
: কোনো দৰকাৰ নাই। এই বয়সত মই ইমানবোৰ টকাৰ ধাৰৰ চিন্তা মূৰত লৈ থাকিব নোৱাৰো দেই। তইও এই অবাস্তৱ চিন্তাবোৰ মূৰৰ পৰা উলিয়া। অতবোৰ মানুহে চাকৰি কৰিয়েই খাই আছে, তই কিয় নোৱাৰিবি?
: হেৰি, ৰাতিখন কিনো তৰ্ক কৰি আছেহে? আঁঠুৱা তৰিলো শুই থাককহি আৰু ধন তই বাহিৰৰ জপনাখন মাৰি থৈ আহিবি।- মাকে ভিতৰৰ পৰা ক'লে। মেদিনী নিৰাশ মনেৰে বাহিৰলৈ ওলাই আহিল।
কালি আবেলি
চাইকেল চলাই তিনি আলিৰ অভিমুখে গৈ থাকোঁতে সেইদিনা দেউতাকে কোৱা কথাকেইটাই আমনি কৰি আছিল মেদিনীক। কেইদিনমান আগতে কলেজত একেলগে পঢ়া ৰাতুলক লগ পাইছিল। ৰাতুল এতিয়া ডাঙৰ এখন ৰেষ্টোৰেণ্টৰ মালিক। দেহত দামী কাপোৰ, নতুন গাড়ী... ৰাতুলৰ নতুন ৰূপৰ সৈতে নিজকে তুলনা কৰি লাজ লাগিছিল মেদিনীৰ। টকাই যে সকলো। তাৰ অনুভৱ হৈছিল তেতিয়া।
চাইকেলখনৰ ষ্টেণ্ড পেলাই সি দোকানখনলৈ গ'ল।
: ভাল তলা আছেনে?- মেদিনীয়ে সুধিলে।
: আছে, সৰু লাগে নে ডাঙৰ লাগে?
: ডাঙৰ এটাকে দিয়ক। - দোকানীজনে ডাঙৰ তলা এটা উলিয়াই মেদিনীক দিলে। পেকেটটো খুলি সি চাবি দুটা আৰু তামবৰণীয়া তলাটো বাহিৰলৈ উলিয়ালে।
: তিনিটা চাবি থকা তলা আছে নেকি?
: আছে দামটো পাঁচ টকা বেছি কিন্তু।
: হ’ব দিয়ক।
দোকানীজনক তলাৰ দাম দি সি বাহিৰলৈ ওলাই আহিল।
: অই ধন, ৰবিচোন- পাছফালৰ পৰা তাৰ বন্ধু উত্তমৰ মাত শুনি সি ৰৈ গল।
: কি হ’ল ক।
