পৃষ্ঠা:একুৰি এটা গল্প.pdf/৮৫

একুৰি এটা গল্প • ৮৫

 

আহি সিহঁতৰ মাজত সোমাল। মনোজ ওলাই গ'ল।
  অফিচৰ টেবুলত ফাইলবোৰ খুঁচৰি কিবাকিবি ঠিক-ঠাক কৰি থাকোঁতেও তাৰ মনত মাকে কালি সিহঁতৰ মাজত সোমাই কোৱা কথাষাৰ মনত পৰিবলৈ ধৰিলে— ‘বিয়া কৰাইছ যেতিয়া ঘৈণীয়েৰক সুখত ৰাখিবই লাগিব। তাইৰ মনৰ অভীষ্ট পূৰাবই লাগিব, সেয়া স্বামী হিচাপে তোৰ কৰ্তব্য, আৰু তুমিও বোৱাৰী...' মাকে মন্দিৰাক কি বুজনি দিলে তাৰ কাণত নোসোমাল। তাৰ মনত কেৱল মাকে কোৱা কথাখিনিহে প্ৰতিধ্বনিত হৈ বাজি থাকিল।
  তৰুণ গয়াৰী ওচৰ চাপি আহিল— কি হে ডেকা ল'ৰা, কি হৈছে? আজিচোন অলপ বেছি গহীন!
  — নাই নাই দাদা, একো নাই, এনেয়েহে মানে গাটো বৰ ভাল নহয় — সি কেঘেঁহাই উত্তৰ দিলে। গয়াৰীয়ে মনোজৰ কান্ধত হাত থৈ ক'লে— তুমি মোতকৈ বয়সত সৰু। কিবা সমস্যা হলে ক’বা। তুমি মোক আৰু মই তোমাক সা-সহায় নকৰিলে কোনে কাক চাব? ফুৰ্তিত থাকা...। গয়াৰী গল। মনোজৰ সততা আৰু সৰল ভাৱমূৰ্তিৰ বাবে গোটেই ষ্টাফ’ৰে তাৰ প্ৰতি এক বিশেষ আদৰৰ ভাব আছে। তাৰ খাতিৰত গয়াৰী তাৰ ওচৰলৈ বেদনাৰ ভাগ ল'বলৈ উপযাচি আহিছে। কিন্তু সি কয় কেনেকৈ? কি মুখে ক'ব তাৰ পৰিয়ালৰ কন্দলৰ কাৰণ কথা? সি দত্তৰ কথা ভাবিলে কি আৰামত তেওঁ তাৰ চকুৰ আগতে মাহৰ পাছত মাহ, বছৰৰ পাছত বছৰ ধৰি টকা ঘটি আহিছে! অকল দত্ত কিয়? অলপ আগতে তাৰ সমব্যথী হৈ অহা গয়াৰীয়েওতো একোখন ই এ পাছ কৰি দিয়াৰ বাবদ পাঁচশ মানকৈ টকা লয়! আনকি পিয়ন মূৰাৰীকো হাতত গুজি দিয়া নোটৰ খম্‌খমনি সি বহুদিনৰ পৰাই শুনি আহিছে। ক'তা, তেওঁলোকৰ কাৰো মনতেতো কোনো অশান্তি বা অনুশোচনা নাই! বৰং কেতিয়াবা বিশেষ সময়ত কেউজনে মুকলিকৈ বহি তেওঁলোকে পোৱা উপঢৌকনৰ পৰিমাণৰ বিষয়ে আলোচনা কৰে, তেতিয়া মনোজ থাকে সম্পূৰ্ণ অকলশৰীয়া হৈ তাৰ টেবুলৰ আগত বহি। যেন সি তেওঁলোকৰ ভাষা নুবুজে! তেওঁলোক আৰু সি যেন অন্য গ্ৰহৰ প্ৰাণী!
 মনোজ ইমান বেছি অন্যমনস্ক হৈ আছিল যে তাৰ টেবুলৰ সন্মুখত ৰৈ এজনে তাক তিনি-চাৰিবাৰ সম্বোধন কৰাৰ পাছতহে সি সম্বিৎ পালে।
 — অঁ অঁ, কি হ'ল?
 — মোৰ কামটো, মানে সেই মোৰ পেন্সনৰ বাবে লগা কাগজখন...।
  মনোজৰ মনত পৰিল। মানুহজন কোনোবা হাইস্কুল এখনৰ অৱসৰ