পৃষ্ঠা:একুৰি এটা গল্প.pdf/৪৯

একুৰি এটা গল্প • ৪৯

 

মনোভাৱেৰে ল'লে যদিও মায়াই সিহঁতৰ মনোভাৱৰ প্ৰতি বিৰক্তি প্ৰকাশ কৰিলে। তাই ক'লে—'বাইদেউ, ইহঁতক আপুনি বুজাই নোৱাৰে। এইশ্ৰেণী মানুহৰ মনত এবাৰ কিবা এটা সোমালে সতকাই আঁতৰি নাযায়। '
 —‘নাই নহয়, মায়া। তাই এতিয়া বুজিছে। দেখা নাই, ডাক্তৰণীৰ সাৱধানবাণীৰ কথা তাই কেনেকৈ দোহাৰিছে....! সি যি নহওক, ল'ৰা-ছোৱালীকেইটা বিপথে নগ'লেই হয়। '
 পিছদিনা বাবুলালৰ ল'ৰাটোৰ হাতত তৃষ্ণাই প্ৰয়োজনতকৈ বেছিকৈ কাপোৰ-জোতা-ছেণ্ডেল আৰু মাকলৈ বুলি নিজৰে শাড়ী, পেটিকোট, ব্লাউজ কেইটামান দি পঠালে। লগতে দুপেকেটমান বিস্কুট। তৃষ্ণাই সহৃদয়তাৰে আশা কৰে তাইৰ অপ্ৰয়োজনীয়খিনিৰে অন্ততঃ বাবুলালৰ সংসাৰখন কিছু হলেও টনকিয়াল হওক। যাবৰ পৰত তাই ল'ৰাটোক সস্নেহে ক'লে— ‘মাৰক কবি, কেতিয়াবা কিবা দৰকাৰ পৰিলে খবৰ দিব, বুজিছ?’
 মাজতে আঠমাহমান পাৰ হ’ল। নানা ব্যস্ততাই তৃষ্ণাক বাবুলালহঁতৰ চিন্তাৰ পৰা আঁতৰাই ৰাখিছিল যদিও মাজে মাজে তাই ল'ৰা-ছোৱালীকেইটাক মাতি কিবা দি পঠাইছিল। সিহঁতৰ সঘন আহ-যাহ অৱশ্যে তৃষ্ণাই বিচৰা নাছিল। কিন্তু হঠাৎ এদিন ৰাতিপুৱা বাবুলাল আহি দুৱাৰমুখত উপস্থিত। কি হ'ল? কোনোদিনেই তৃষ্ণাহঁতৰ এলেকালৈ নহা বাবুলাল যে আহিল তাইৰ ঘৰলৈ! তৃষ্ণাই তাক অহাৰ কাৰণ সুধিলে।
 —‘বাইদেউ, টকা ৫০০ মান লাগিছিল। মানুহজনীয়ে আপোনাক ক'বলৈ কৈছে বাবে আহিলো। '
  — 'কিয়, হঠাৎ 'ইমান টকা যে?
 — 'বাইদেউ মানুহজনীৰ ডেলিভাৰী পেইন আৰম্ভ হৈছে। হাস্পতাললৈ নিব লাগে। হাতত টকা এটাও নাই। মানুহজনীয়ে আপোনাৰ ওচৰলৈকে আহিবলৈ কোৱা বাবে আহিলো। '
 —‘আকৌ ডেলিভাৰী....?'
 —বাইদেউ, কি কৰিম? তাইক নিজৰ ফালৰ ল'ৰা এটা লাগে। এইবাৰ ভগৱানে চকু মেলি চায়েই নেকি? পাৰে যদি বাইদেউ টকা অলপ দিয়ক।
 তৃষ্ণা অলপ পৰ থকমি ৰ'ল— 'নাই বাবুলাল, আমাৰো দৰমহা হোৱা নাই। পইচা একেবাৰেই শেষ! তুমি আনফালেহে যোৱা। '
  বাবুলাল তলমূৰকৈ অহা বাটেৰে ঘূৰি যোৱাৰ ফালে চাই তৃষ্ণাৰ মনত বাবুলালহঁতৰ ঘৰৰ পৰা ঘূৰি আহোতে মায়াৰ মনত ওপজা বিৰক্তি উপজিল। তাই খং ভাৱেৰে সি যোৱাৰ ফালেই কিছুপৰ চাই থাকিল।