পৃষ্ঠা:একুৰি এটা গল্প.pdf/৪৮

৪৮ • একুৰি এটা গল্প

 

  —“ঔ আই! নল'মনো কেলেই! দিব আকৌ! আমি আকৌ খুজিবলৈ গ'লে বেয়া পাব বুলিহে নাযাওঁ। সৰু দুটাৰ গাত কাপোৰ তেনেকৈ নায়েই। বাপেকৰ দৰমহাৰ টকাকেইটাৰে বাইদেউ খোৱা, পিন্ধা, বেমাৰ-আজাৰৰ চিকিৎসা সকলো কৰিব লগা হয়। কি কৰিম? জোৰা-টাপলি মাৰি কোনোমতে চলি আছো। ’ তৃষ্ণাই নিজকে দমন কৰিব নোৱাৰি ক'লে— ‘আৰ্থিক অসচ্ছলতা নিজেহে কৰিছা। পাঁচোটাকৈ ল'ৰা-ছোৱালী আজিৰ যুগত কি কাৰণে জন্ম দিলা? আঁঠুৱা চাই ঠেং মেলিব লাগে। এটা বা দুটা হোৱা হ'লে তোমালোকৰ কিমান ভাল হ'লহেঁতেন...!’
 চোতালত খেলি থকা শেঙুণনকা, তলৰফালে কাপোৰ নথকা ছোৱালী চাৰিজনীলৈ চাই চাৰুৱে ক'লে— ‘হওঁতে হয়েই। পিছে আগৰ দুটা মানুহটোৰ আগৰজনীৰ, পিছৰ তিনিটাহে মোৰ।
 — ‘তাৰমানে বাবুলালৰ আগতেও এজনী ঘৈণীয়েক আছিল নেকি?’
 — ‘ওঁ আছিল। মোৰেই বাইদেউ আছিল। মৰিল। সেয়ে আই-বোপায়ে মোকেই বাইদেউৰ লৰা-ছোৱালী দুটা চাবলৈ পঠিয়ালে। তাৰ পাছত মানুহটোৱে একেবাৰে ৰাখি দিলে। চাৰুৰ সলাজ ভাব। বাইদেউ, মোৰ সৰুজনী ছোৱালী জন্মৰ সময়ত ডাক্তৰণী বাইদেৱে মোক বৰ টান কথা শুনাইছিল। ল'ৰা-ছোৱালী কম হলে কিমান ভাল, এইবোৰ কথা কৈছে। কিন্তু ক'লে কি হ’ব? এই গোটেইজাকেই ছোৱালী। কেৱল ডাঙৰজনীৰ ডাঙৰ সন্তান ল’ৰা। মোৰ নিজৰ বুলিবলৈ ল'ৰা এটা নাই। ল’ৰাৰ সুখ দিব নোৱাৰিলে মানুহটোৰ আগত মই কিহৰ মাইকী দম দেখুৱাম?’
 – হলেই যেনিবা চাৰিজনী ছোৱালী, তাতে কি হল? তৃষ্ণাৰ বুজনি। বায়েৰাৰ মৃত্যুৰ পাছত তুমিয়েই জানো ইহঁতৰ মাক নোহোৱা? অযথা দুখ নকৰিবা। তোমাৰ ঘৰত ডাঙৰজনীৰ হলেও এটা ল'ৰা আছেই। আৰু আজিকালি ল'ৰা-ছোৱালীৰ মাজত ভেদ ভাব নাৰাখে নহয়! ল'ৰা যি ছোৱালীও সেয়েই। অযথা দুখ নকৰিবা বুজিছা। এতিয়া ল'ৰাৰ বাবে হা-হুতাশ নকৰি ছোৱালীকেইজনীকে মানুহ কৰিবলৈ পাৰ্যমানে চেষ্টা কৰা। তুমিও পাৰিলে তাঁত-সূত এখন লগাই লোৱাচোন। আমিয়েই দিম নহয় ব’বলৈ। বোৱনীৰ বাবদ টকাও পাবা আৰু নিজলৈও হ'ব।
 পিছদিনালৈ বাবুলালৰ ল'ৰাটোক তৃষ্ণাৰ ঘৰলৈ পঠিয়াই দিবলৈ কৈ তেওঁলোক দুয়ো উঠিল। বাবুলালৰ ঘৈণীয়েকে সসম্মানেৰে দুয়োকে আগবঢ়াই দিলে।
 আহোতে বাটত তৃষ্ণা আৰু মায়াই বাবুলালহঁতৰ দৰে অৰ্ধশিক্ষিত মানুহখিনিৰ অজ্ঞতাৰ কথাকে আলোচনা কৰিলে। সিহঁতৰ অজ্ঞতাক তৃষ্ণাই সমবেদনাৰ