১১৪ • একুৰি এটা গল্প
সুধিলো কিনো?
তাই মুখেৰে একো নামাতি কাগজখিলা মোৰ ফালে আগুৱাই দিলে। মই চাই একো নুবুজি সুধিলো— ২৪ মানে কি?
- এটা তাৰিখ। তাতে কি হ'ল?
-একো নাই। আজি ২৪ তাৰিখ। এপ্ৰিলৰ। তাকেই লিখিছো। মন গৈছে বাবে।
-তুমি পাগল হ’লা নেকিহে?
হঠাৎ বাউলী ৰূপ লৈ মালাই বিছনাৰ পৰা জঁপিয়াই উঠি চেপা মাতেৰে খঙতে ক'বলৈ ধৰিলে— অঁ, মই পাগলী হৈছো। হয়। মই পাগলী। এই পাগলী মানুহজনীক লৈ সংসাৰ কৰিবলৈ তোমাৰ অসুবিধা হ'ব। সেয়ে মোক এৰি দিয়া, মই গুচি যাওঁ। মই তোমাৰ লগত নাথাকো।
মোৰো খং উঠিল। কʼলো—এৰি দিবলৈ মইতো তোমাক বান্ধি থোৱা নাই! যোৱাগৈ য’লৈকে মন যায় ত’লৈকে— বুলি লাইট অফ কৰি মই শুই পৰিলো। মালা সেইদিনা মোৰ বিছনাত নুশুলে। কাষতে থকা সৰু বিছনাখনত থাকিল। এনেয়েও আজি কিছুদিনৰ পৰা এখন বিছনাত শোৱা আৰু নোশোৱাৰ মাজত বিশেষ পাৰ্থক্য নাছিলেই। হৃদয়ৰ দূৰত্ব বাঢ়ি গ'লে শৰীৰ ওচৰত থাকিলেও আকৰ্ষণ অনুভৱ কৰা নাযায়।
পিছদিনা পুৱা সাৰ পাই টেবুল ঘড়ীটোৰ ফালে চালো। লগে লগে চকু পৰিল ঘড়ীটোৰ ওচৰতে থোৱা আমাৰ যুগ্ম ফটোখনলৈ। তলত লিখা আছে— ২৪ এপ্ৰিল, ২০০৭। অহ্ হ’, মোৰ মুখেৰে এটা আফ্চোচৰ ধ্বনি ওলাই আহিল। পিছ মুহূৰ্ততে ভাবিলো— এইটোনো কি ডাঙৰ কথা? মানুহৰ এটা দিনত বিয়া হয়। হয়েই। সেই দিনটো লৈ ইমান চেন্টিমেণ্টেল হোৱাৰ কি দৰকাৰ? তেনেকুৱা দিনটো জীৱনৰ প্ৰতিটো দিনেই হ'ব বুলি ভাবিব পাৰি! মালাই গা ধুই সোমাই আহিছিল। কালিৰ তাইৰ আচৰণৰ উহ পাইছিলোৱেই। সেয়ে মাতিলো— এই, এইফালে আহাচোন।
- কিয়?
-এনেয়ে। আহাচোন, এটা চুমা খাওঁ।
-নালাগে। তাই উচাৎ মাৰি আঁতৰি গ'ল। এনেকৈয়ে এদিন উচাৎ মাৰি মোৰ গাৰ কাষৰ পৰা আঁতৰি যোৱা মালাই
