আনন্দ, উত্তেজনাত নিজকে চম্ভালিব নােৱাৰি কেঁচুৱাটো লৈ সি আকৌ শাহুয়েকৰ ওচৰ পালেগৈ, ‘চাওকচোন! এইক চাওকচোন!’
‘ছােৱালী? হ’ব দিয়া! এতিয়া নাৰ্চক দি দিয়াগৈ!’
তাৰ কেঁচুৱাটোৰ প্রতি মানুহজনীৰ উদাসীনতাখিনি দেখি তাৰ মনটোৱে সঁচাকৈয়ে বিদ্রোহ কৰি উঠিল। লগে লগে, তাৰ দাঁত কামােৰ খাইয়ে আহিল।
তাৰ এনে লাগিল, মানুহজনীক যেন সেই মুহূর্ততে ওলাই যাবলৈ ক’ব।
কিন্তু, দহটা কথা চিন্তা কৰি সি নিজকে নিয়ন্ত্রণ কৰি ৰাখিলে আৰু!
হঠাৎ, নাৰ্চগৰাকীৰ মাত শুনি সি ঘূৰি চালে আৰু কেঁচুৱাটো দি দিলে।
তাইক লৈ নাৰ্চগৰাকী আঁতৰি যােৱাৰ লগেলগে তাৰ মনত যেন হাহাকাৰ লাগিবলৈ ধৰিলে। তাৰ চাৰিওফালে যেন বিয়পি পৰিল শূন্যতা। কেৱল শূন্যতা!
মনৰ অস্থিৰতাখিনি কোনােমতেই নিয়ন্ত্রণ কৰিব নােৱাৰি সি আকৌ বাৰাণ্ডাখনতে পাইচাৰি কৰিবলৈ ল’লে। এপাক, দুপাক, তিনিপাক, চাৰিপাক !
এপাকত সি পিছে ৰৈ দিলে। তাৰ চকুৰ আগত ভাহি উঠিল তাৰ ঘৰৰ আৰু মিতিৰৰ মানুহখিনিৰ লগতে দুই-এক বন্ধু-বান্ধৱৰ মুখকেইখনাে।
তেওঁলােককনাে এই খবৰটো সি এতিয়া নিদিয়াকৈ থাকিবনে ?
লগেলগে সি ৰাস্তাটোৰ সিপাৰে থকা পি.চি.ও.টোলৈ বুলি ওলাই গ'ল।
‘ছােৱালী এজনী হৈছে। হয় হয়, ঠিক আঠ বাজি দহ মিনিটত।
বর্তমান ভালেই আছে। ঠিক আছে, হ’ব বাৰু!’
প্রায় একেখিনি কথাকে সি কমেও দহবাৰমান আওৰাবলগীয়া হ'ল।
তথাপিও, তাৰ কিন্তু বেয়া নালাগিল।
উভতি আহােতে, বাটৰ কাষৰে চাহদোকানখনত সি চাহ একাপ খাই ল’বলৈ বুলি সােমাল। চাহ খাই থাকোতেই সি দেখিলে, কাউন্টাৰৰ পিছফালৰ বেৰখনত ওলমি আছে ধুনীয়া কেঁচুৱা এটাৰে ডাঙৰ আকাৰৰ এখনি কেলেণ্ডাৰ।
তাৰ এনে লাগিল, সেইটো যেন তাৰেই কেঁচুৱাটো।
লগে লগে, তাৰ মুখত ফুটি উঠিল এক নির্মল হাঁহি।
তাৰ বিশ্বাস হ’ল এতিয়াৰ পৰা তাৰ সংসাৰখনৰ এটা গতি লাগিব।
কেঁচুৱাটোৱে সিহঁতৰ জীৱনলৈ কিছু হলেও হাঁহি আনিব পাৰিব।
এইবাৰ সি পিছে ক’তাে নৰ'ল আৰু! চিধাই ৰূম পালেগৈ।
সি দেখিলে, ৰাধাৰ কাষতে অকণমানি ৰঙা-বগা পুতলা এটা শুই আছে।
অলপ হালি সেই পুতলাটোলৈ সি থৰ লাগি চাই থাকিল।
তাৰ চকুৱে চকুৱে পৰাত ৰাধাই যেনিবা অকণমান হঁহাৰ দৰে কৰিলে।
