লগে লগে, সি গৈ পালেগৈ শাহুৱেকৰ ওচৰ।
তাৰ পিছতে, গাড়ী দৌৰিল পঞ্চাশ কিঃ মিঃ দূৰৰ টাউন অভিমুখে।
মানে, ৰাধাক ইমান দিনে দেখুৱাই অহা সেই নার্চিং হম অভিমুখে।
তাত ভর্তি কৰােৱাৰ পিছতে আৰম্ভ হ’ল ইটো পৰীক্ষা, সিটো পৰীক্ষা,
ইটো দৰৱ, সিটো বেজি। মূঠতে, সাংঘাতিক কাৰবাৰ একেবাৰে !
পিছে, ইয়াতাে আৰম্ভ হ’লহি অপেক্ষাৰ আন এক পৰিক্ৰমা!
হ'ব। ধৈৰ্য্যতাে ধৰিবই লাগিব। ভুকুতে কলটো নপকে নহয়।
সেইমতেই সি ধৈৰ্য্য ধৰি থাকিল এদিন, দুদিন, তিনিদিন, চাৰিদিন।
পিছে, চতুর্থদিনা সন্ধিয়া, ঠিক চিনেমাবােৰত দেখােৱাৰ দৰেই, নার্চিং হ’মৰ বাৰাণ্ডাখনত সি হাত দুখন পিছলৈ থৈ বহু সময় ধৰি পাইচাৰি কৰি থাকিল।
হঠাৎ, এগৰাকী নাৰ্চৰ মাতত সি যেন উচপ খাইহে উঠিল।
‘ভাল খবৰ ! আপােনাৰ ছােৱালী এজনী হৈছে।’
‘সঁচা?’ - সি যেন জাপ মাৰি উঠিল।
খবৰটো দিয়েই নাৰ্চগৰাকী আঁতৰি গ'ল।
কিন্তু, তাৰ বাবে তেওঁ এৰি থৈ গল কেৱল এবুকু উত্তেজনা।
সেইখিনি উত্তেজনা বুকুত বান্ধিয়েই সি ঢপলিয়াই গ'ল তাৰ শাহুৱেকৰ ওচৰলৈ। কিন্তু, কেঁচুৱাটোৰ প্রতি মানুহজনী যেন নিৰাসক্ত, নিৰুত্তাপ, নিৰুদ্বেগ।
তেওঁৰ কেৱল এটাই কথা, জীয়েকজনী যে সেই বিপদটোৰ পৰা সাৰিল।
এক প্রকাৰে, আহত হৈয়েই তলৰ ওঁঠখন কামুৰি ধৰি বাওঁহাতৰ তলুৱাত সোঁ হাতখনেৰে শব্দ হােৱাকৈয়ে খুন্দা এটা মাৰি সি কিছুপৰ থৰ লাগি ৰৈ থাকিল।
তাৰ পিছতে, সি বাৰাণ্ডাখনলৈ ওলাই আহিল।
তেনেতে তাৰ চকুত পৰিল, নার্চ এগৰাকীয়ে বগা কাপােৰেৰে মেৰিয়াই কৰি বৰ যত্ন কৰি কিবা এটা কোঁচত লৈ আনিছে। কেঁচুৱাটো নহয়নে?
হয়। কেঁচুৱাটোৱেই হয়। কাপােৰৰ আবেষ্টনিৰ মাজত লুকাই থকা সৰু ৰঙচুৱা বৰণৰ এখনি মুখ আৰু একেই বৰণৰ সৰু সৰু আঙুলিৰে দুখনি হাত।
চকু দুটা অৱশ্যে জাপ খাই আছে। হয়তাে, টোপনি।
নাৰ্চগৰাকীয়ে তালৈ বুলি কেঁচুৱাটো আগবঢ়াই দিলে আৰু সিয়াে পৰম আকুলতাৰে তাইক হাতত তুলি ধৰিলে।
আৱেগৰ আতিশয্যত তাৰ সৰসৰকৈ চকুপানীয়েই ওলাই আহিল।
তাৰ এনে লাগিল, কেঁচুৱাটো লৈ সি যেন বাহিৰলৈ দৌৰ মাৰিব আৰু
সকলােকে চিঞৰি চিঞৰি জনাই দিব, ‘চোৱা, এইজনী মােৰ ছােৱালী, চোৱা!’