আৰে, এইটো দেখােন সুৰেশৰ মাত !
কিন্তু, এই ‘চোৰ’, ‘গৃহস্থ’- এইবােৰ কি ?
ই বেটাই ক’বলৈ বিচাৰিছে কি!
তাকো, নিজৰ প্ৰেয়সী এগৰাকী থকা বুলি ৰাইজক কোৱাৰ পিছতাে!
আচ্ছা, কথাবােৰৰ গতি-গােত্র যদি এনেকুৱাহে হৈছে, তেন্তে কিবা এটা বেলেগ ব্যৱস্থাতাে কৰিবই লাগিব। নহ’লে, কাইলৈ জোৰ পুৰি হাত পাবগৈ।
যিকোনাে বিষয়তে সিদ্ধান্ত এটা লােৱাৰ পিছত তাক কাৰ্য্য়কৰী কৰিবলৈ মানৱে সাধাৰণতে বেছি সময় নলয়। এইটো বিষয়ততাে দেৰি কৰাৰ কথাই নাই।
পিছদিনা, পুৱাৰ চাহ-জলপান খায়েই সি ওলাই গ'ল বেলেগ এটা ভাৰা ঘৰৰ সন্ধানত আৰু আক তাক সুধি মেলি সেইদিনাই আবেলি নগৰখনৰ উপকণ্ঠৰ এঘৰত বিচাৰি পালেগৈ একাষৰীয়াকৈ থকা দুটা সৰু সৰু ৰূম।
অন্ততঃ সন্তানটিৰ জন্ম নােহােৱালৈকে নিৰাপদ যেন লগা এক আশ্রয়!
কিন্তু, এসপ্তাহমানৰ পিছতে এদিন সন্ধিয়া, ঘৰত ধূপ-ধূনা দিয়াৰ সময়তে দুৱাৰমুখত এক বিশেষ কণ্ঠ শুনি মানৱ যেন উচপ খাইয়ে উঠিল।
একে ধৰণৰ মাতৰে বেলেগ কোনােবাও হ’ব পাৰে বুলি ভাবি দুৱাৰখন খুলি ওলাই আহিয়েই সি কিন্তু দেখিলে, দুৱাৰমুখতে অতি নির্লজ্জৰ দৰে হাঁহি হাঁহি ৰৈ আছেহি সুৰেশ!
‘কওকচোন, কিবা আছিল নেকি?’
তাৰ প্রতি মানৱৰ মাতষাৰ যথেষ্ট কঠোৰ হৈয়েই ওলাই আহিল।
কিন্তু, ঠিক সেই মুহূর্ততে দুৱাৰমুখত সহাস্যবদনে দেখা দিলেহি ৰাধাই।
তাইৰ ব্যৱহাৰত মানৱ ভিতৰি ভিতৰি সাংঘাতিক ধৰণে আহত হ’ল।
তথাপিও, সন্তানটিৰ জন্ম নােহােৱালৈকে যিকোনাে ক্ষেত্ৰতে সংযম ৰক্ষা কৰি থাকিবলৈ সি সিদ্ধান্ত ল’লে। নহ’লে, সঁচাকৈয়ে হাতৰ ধন বাটতে হেৰাবগৈ।
সেইটো হ’বলৈতাে সি কোনাে কাৰণতে দিব নােৱাৰে।
দিন যায়, ৰাতি আহে। ৰাতি যায়, দিন আহে।
মানৱৰ বাবে কেৱল এটাই অপেক্ষা! এটা ভাল খবৰৰ অপেক্ষা।
সেই অপেক্ষাৰাে এদিন অন্ত পৰিল।
মানে, ৰাধাৰ গা বেয়া কৰিছিল। তাইৰ হেনাে ভয় লাগিবলৈয়ে ধৰিছিল।
মনত প্রচণ্ড এক উত্তেজনা লৈ সি ওলাই গৈছিল এখন গাড়ীৰ সন্ধানত।
কিন্তু, অকল গাড়ীখন পালেইতাে নহ’ব। মানুহজনী নতুনকৈ মাক হ’বলৈ
ওলাইছে যেতিয়া হাস্পাতালত হ’লেও তাইৰ কাষত মাকজনীতাে থাকিব লাগিব।
