সিয়াে তাকে কৰিব। এইটো কিনাে ডাঙৰ কথা !
আৰু, সি বিচৰা বস্তুটো পাবলৈ চেষ্টা কৰাটো তাৰ অপৰাধ হ'ব নােৱাৰে।
অপৰাধ তেতিয়াহে হ’ব যেতিয়া সি অবৈধভাৱে চেষ্টা কৰিব।
সামাজিকভাৱে বিয়া কৰাই অনা মানুহজনীৰ ক্ষেত্ৰততাে এইয়া অপৰাধ হােৱাৰ প্রশ্নই নুঠে। অপৰাধ বুলি কোনােবাই ক'লেও সি নামানে।
কিন্তু, ৰাধাইতাে তাক স্পষ্টকৈয়ে কৈ দিলে, তাই এবৰ্শ্বন কৰাই দিব।
‘কি-ই-ই? কি ক’লা ?’
মানৱ যেন বহাৰ পৰা সাত ফুট ওপৰলৈকে জাপ মাৰি উঠিল।
সি জানিলে, এইখিনি সময়ত তাইক খং কৰিলে কথা বেয়াহে হ'বগৈ।
তাইক যেনেতেনে হ'লেও বুজাই বঢ়াই শান্ত কৰিবই লাগিব।
তাই আন যি ইচ্ছা কৰে কৰক। কিন্তু, এবৰ্শ্বনৰ কথা যেন ভুলতাে নাভাবে।
শেষত, এনে কৰিলে তাইৰ নিজৰে স্বাস্থ্যৰ অৱনতি ঘটিব বুলি ডাক্তৰে কোৱাত তাই যেনিবা সৈমান হ’ল।
কিন্তু, তাই মনত লৈ থাকিল এক তীব্র অসন্তুষ্টিৰ ভাব।
ৰাধাৰ এই খং, ক্ষোভ আৰু অসন্তুষ্টিখিনিৰ আচল কাৰণ কি হ'ব পাৰে তাকে চিন্তা কৰি থাকোতে সি এদিন সন্ধান পালেগৈ এক বিশেষ পক্ষৰ।
মানে, ‘চাব দেই খনিকৰ, হাতৰ ধন বাটতে হেৰাব’ বুলি এদিন সন্ধিয়া ভাৰাঘৰটোৰ মালিকনী গৰাকীয়ে গেইটৰ মুখতে দিয়া ওৱার্নিংটো ধেমালি বুলিয়েই উৰুৱাই দিবলৈ তাৰ মন নগ'ল।
তাতে, ৰাধাক কোনােদিনেই নবৌ বা বাইদেউ বুলি সম্বােধন নকৰাকৈ কেৱল হেলিয়াই ঠেলিয়ায়েই কথা পাতিবলৈ সুৰুঙা বিচাৰি ফুৰা সুৰেশৰ চাল- চলন সন্দেহজনক হৈ পৰাতাে কেম্পাছটোৰ প্রায় আটাইৰে চকুত পৰিছিল।
তেনে এটি দিনতে, ৰাধা মাক হ’বলৈ আগবঢ়াৰ খবৰটো ৰাষ্ট্ৰ হৈ পৰিছিল।
মানৱ আৰু ৰাধাৰ নিজৰ নিজৰ ঘৰ-পৰিয়ালৰ লগতে ভাৰাঘৰৰ সেই কেম্পাছটোতাে সেই নতুন খবৰটোৱে এক আলােড়নৰে সৃষ্টি কৰিলেহি।
আৰু তেনেতে, এদিন সন্ধিয়া, বহাকোঠাটোত আৰামত বহি লৈ সন্তানৰ লালন পালন সম্পর্কীয় কিতাপ এখন পঢ়ি থাকোতে মানৱৰ কাণত উফৰি আহি পৰিলহি বাহিৰত ভাৰাঘৰৰ মালিকনীগৰাকীয়ে কাৰােবাৰ প্রতি আগবঢ়োৱা এক অতি ৰহস্যজনক প্রস্তাৱ।
‘ভাল খবৰটো শুনিলাে দেই। ডাঙৰকৈ পার্টি দিব লাগিব কিন্তু।’
‘নাই বাইদেউ, চোৰ নহয়, গৃহস্থহে। বিশ্বাস কৰক !’
