ৰাৱণ
কেঁচুৱাটোৰ গাটো মেৰিয়াই ৰাখিব পৰাকৈ সৰু কোমল কপাহী টাৱেল দুখন আৰু জন্সনৰ বেবি কিট এটা লৈ মানৱ হাঁহিমুখেৰেই সােমাই আহিল।
হঠাৎ, টেবুলখনত কাগজৰ সৰু পেকেট এটা দেখি তাৰ কৌতুহল হল।
সেইটোনাে কি হ'ব পাৰে বুলি সি খুলি চাব বিচাৰােতেই ৰাধাই অলপ হঁহাৰ দৰে কৰি ক'লে, ‘চাঁও, সেইটো মােক দিয়া!’
তথাপিও, সি পেকেটটো খুলি চালে আৰু দেখিলে এটা মিঠা পাণ!
‘মিঠা পাণ! ক’ত পালা? মানে, কোনে আনিলে ?’
এইবাৰ ৰাধাৰ চকুৱে-মুখে ফুটি উঠিল এক ৰহস্যৰ হাঁহি।
‘আনিলে আৰু কোনােবাই। উৰহী গছৰ ওৰটোনাে কেলেই লাগে?’
আনিলে আৰু কোনােবাই বুলি ক’লেই হ’বনে!
তাতে, তাই নতুনকৈ মাক হৈছে।
তাই যা তা বস্তুবােৰ খালে তাইৰ গাখীৰলৈ তাৰ উপাদানবােৰ নাযাবনে!
তেতিয়া, তাৰ প্ৰভাৱ সেই কেঁচুৱাটোৰ ওপৰতাে নপৰিবগৈনে!
কথাবােৰ যদি এনেকুৱাই হয় তেন্তে অকল উৰহীগছেই কিয়, আন আন গছবােৰৰাে ওৰ-পােৰ সব উলিয়াব লাগিব। এইবােৰ ধেমালি কথা নহয় নহয়।
‘এইবােৰ বস্তু কোনে আনিলে মই তাকেহে সুধিছোঁ। নােকোৱা কিয় ?’
এইবাৰ, তাৰ মাতষাৰ অলপ কঠোৰ হৈয়ে ওলাল।
ৰাধাই কিন্তু তাৰ সেই ধৰণৰ প্রতিক্রিয়াক কোনাে গুৰুত্বই নিদিলে।
সি অৱশ্যে মন নকৰাকৈ নাথাকিল, তাইৰ চকুৱে-মুখে যেন লাহে লাহে বিয়পি পৰিছিল অদ্ভুত তৃপ্তিভৰা এক হাঁহি। কিন্তু, তাই হাঁহিলে যে!
ঠিক সেই মুহূর্ততে, টয়লে’টটোৰ পৰা ওলাই আহিল ৰাধাৰ মাক।
জী-জোঁৱাইৰ মাজত কিবা এটাক লৈ উখনা উখনি হৈ থকা যেন পাই। তেওঁ মাজতে সােমাই হস্তক্ষেপ কৰিলেহি।
‘কি হ’লনাে? অ, সেইটো মিঠাপাণ হে!
অথনি আমাৰ সুৰেশ আহিছিল যে, তেৱেই আনিছিল।
