মালিকনী ওলাই গৈছে। সেইয়া, তাক কিবা এটা কৈ তেওঁ হাঁহিছে।
‘আহা আহা, বহাহি! আমি বােলাে...'
ডাইনিং ৰূমত মাকৰ মাতষাৰ শুনি তাই যেন জাপ মাৰিহে উঠিল।
লগে লগে, তাইৰ মুখত ফুটি উঠিল এক লাজকুৰীয়া হাঁহি।
কিন্তু, পিছ মুহূর্ততে তাই নিজকে চম্ভালি ল’লে।
তলৰ ওঁঠখন সামান্য কামুৰি ধৰি তাই কাণ উণাই বিচনাতে বহি থাকিল।
সেইয়া, তেওঁলােকে হাঁহি হাঁহি কথা পাতি আছে।
তাইৰ সৰুকালৰ কথাবােৰ কৈ কৈ তেওঁলােক হাঁহিত যেন বাগৰি পৰিছে।
এ ৰাম! ইমান আঁকৰী আছিলােনে মই!
‘মামনক দেখা নাই যে!'
মনজিতৰ প্ৰশ্নটো শুনিয়েই তাইৰ যেন বিৰাট লাজ লাগি গ'ল।
মনৰ সকলাে উত্তেজনা দমাই ৰাখি তাই তলৰ ওঁঠখন কামুৰি ধৰিলে।
‘ তাইৰ কথানাে কি ক’বা! দিনে-ৰাতিয়ে তােমাৰ কথাই কৈ থাকিব।
কিন্তু, আগত ওলাবলৈ আক’ লাজ!’
মায়েনাে কি কথাবােৰ কয় পাই।
‘আমি মানে ভাবিছোঁ, এইবাৰ তাইৰ বিয়াখনহে পাতি দিব লাগে।
বিয়াৰ সময়াে হৈছে। তাকে বােলাে, তােমাৰ লগতাে কথাটো এবাৰ...’
সেইয়া, মায়ে কথাটো কৈহে এৰিলে।
অৱশ্যে, ঠিকেই আছে। কৈ ভালেই কৰিলে।
পিছে, সিফালে বা কি কয়! বিয়াখন কেতিয়ামানে পাতে বা!
‘কথাটোতাে ভালেই ভাবিছে, দিয়কচোন! ক'ৰবাত দৰা ওলাইছে যদি দি দিয়াই ভাল। গাভৰু ছােৱালী ঘৰত ৰাখি থােৱাটোতাে বেয়া কথা, নহয় জানাে?’
দৰা ওলাইছে যদি! এইবােৰ আক’ কি কথা!
সি আচলতে কি বুজাবলৈ বিচাৰিছে!
সি মনতে বেলেগ কিবাহে ভাবি আছে নেকি!
‘নহয় মানে, তুমি বা কি ভাবিছা !’
সেইয়া, মায়ে থেৰাে গেৰাে কৰিছে কিয়? স্পষ্টকৈ কৈ দিলেই হ’ল।
‘চাওক, মইনাে কি ভাবিম আৰু! তাইকতাে মােৰ ভণ্টি বুলিয়েই ভাবাে।
তাইৰ কাইলৈ ভাল এঘৰত বিয়া হৈ গ'লেই ভাল পাম। বাকী...'
কি! মােক ভণ্টি বুলিহে ভাবে! তেন্তে, ইমান দিনে।
এই মতা মনুহবােৰক, দেখিছোঁ...
