তেতিয়া তাৰ আচলতে শুবৰে সময় হৈছিল।
ইপিনে, ভাত পানীৰ ব্যৱস্থা কৰাই নহ'ল।
‘এস্ এতিয়ানাে কি ভাত ৰান্ধিবা আৰু!
ব’লা নহ’লে, আমাৰ তাতে শুদাই নিকাই এসাঁজ খাই আহিবাগৈ!’
কাইলৈৰ পৰা নিজে ৰান্ধি-বাঢ়ি যি খােৱা খাই থাকিবা !’
ভদ্রতাৰ খাতিৰত এবাৰলৈ ‘নাই, নালাগে, নিজেই ৰান্ধিম, হ’ব দিয়ক’ বুলি সি ক'লে যদিও মালিকনীৰ প্ৰস্তাৱটো সি অৱশ্যে বৰ এটা বেয়াও নাপালে।
দুৱাৰ-খিৰিকীকেইখন জপাই সি মালিকনীৰ পিছে পিছে খােজ ল'লে।
মালিকজন পিছে অলপ ঠাণ্ডা-মুণ্ডা। বেছি কথা নকয়। মিছেচৰ কথাকে শলাগি থয় আৰু মিছেচে টানকৈ কিবা ক’লেই মনে মনে থাকে। প্রতিবাদ নকৰে।
ঘৰখনত আন কাকো নেদেখি সি মালিকজনক কথাটো নুসুধি নােৱাৰিলে।
‘অ, ইহঁতহাল ঘৰত নাথাকে নহয়! ল'ৰাটো থাকে মােম্বাইত। সি নেভীত কাম কৰে। ছােৱালীজনী থাকে গুৱাহাটীত। তাই প্রাইভেট কোম্পানী এটাতে সােমাই আছে। ঘৰত বর্তমান আমি দুই বুঢ়া-বুঢ়ীয়েই আৰু!
নতুন চিনাকিৰ ঘৰখনত যিমানকণ হাঁহিলে বেয়া নেদেখি সি সিমানকণকে হাঁহিলে আৰু ‘ক’তনাে বুঢ়া হৈছে, ডেকাই হৈ আছে দেখােন’ বুলি ক'লে।
কথা পাতি থাকোতেই, অলপ পিছতে তাক ডাইনিং টেবুললৈ মাতিলে।
শুদাই নিকাই বুলি কৈছিল যদিও আইটেম অৱশ্যে কেইবাটাও ওলাল।
ভাতসাঁজ সি যথেষ্ট তৃপ্তিৰেই খাই আহিল।
পিছদিনাৰ পৰা আকৌ আৰম্ভ হ'ল তাৰ গতানুগতিক সেই জীৱন যাত্রা।
পুৱা এঘণ্টা জগিং কৰা, ঘৰখন চাফা কৰা, কাপােৰ কানি ধােৱা, ৰন্ধা- বঢ়া কৰা, অফিচ কৰা, আবেলি বন্ধু-বান্ধৱৰ লগত আডডা দিয়া, শনিবাৰে পিছবেলা ঘৰলৈ একোপাক মৰা, সােমবাৰে উভতি অহা, মাজে মাজে বজাৰ-সমাৰ কৰা।
এইবােৰেই আৰু!
আন চিন্তা ভাবনা কৰিবলৈ সময়াে নাই, ইচ্ছাও নাই।
‘এস, জীৱনটো এনেকৈয়ে পাৰ কৰি দিম বুলি ভাবিছা নেকি?
সময়ৰ কাম সময়ত কৰি নগ’লে পিছত হাত মহাৰি থাকিবগৈহে লাগিব।
কৈ থ’লাে। পিছত নিজেই বুজিবা ?’
কথাৰ প্রসঙ্গত, মালিকনীয়ে তাক এদিন জীৱনৰ অৰ্থ বুজাবলৈ লাগিল।
অকল অর্থ বুজুৱাই নহয়, সেই অর্থ লাভ কৰাৰ পথটিৰাে সন্ধান দিলেহি।
মানে, পিছৰ মাহতে গুৱাহাটীত থকা জীয়েকক ঘৰলৈ মতাইয়ে আনিলে।
