সন্দেহজনক একো নেদেখি তেওঁলোক উভতি গ’লগৈ।
সিয়ো দুৱাৰখন বন্ধ কৰি আকৌ বিচনাত উঠিলগৈ।
এইবাৰ পিছে, বহুত দেৰিলৈকে তাৰ টোপনিৰ লগত দেখাদেখি নহ'লেই।
তাতে, ইমান দেৰি শুই লোৱাত ভাতৰ ভাগৰটোও আঁতৰি গ’ল যে!
বিচনাত পৰি থাকি টোপনি নহাৰ সময়কণত মানুহৰ সাধাৰণতে যি হয়, তাৰো সেয়ে হ’ল। মানে, চিনেমাৰ ৰিপ্লে’ হোৱাৰ দৰেই কথাবোৰ এটা এটাকৈ তাৰ মনলৈ আহি থাকিল। লগে লগে, ইমানদিনে অলপ অলপকৈ শুকাবলৈ ধৰা তাৰ মনৰ ঘাবোৰ যেন পুনৰ কেঁচা হৈ উঠি বিষাবলৈয়ে ধৰিলেহি।
লাহে লাহে, তাৰ চকুৰ আগত যেন ভাঁহি উঠিল, এদিন কেনেকৈ, ক'ৰবাত কিবা প্ৰকাৰে চাকৰি-বাকৰি এটা যোগাৰ কৰি ভাৰাঘৰ এটাকে লৈ হ'লেও শান্তিৰে ভাত এমুঠি খাবৰ উদেশ্যেই ঘৰৰ পৰা ওলাই আহি সি এই ঠাইখন পাইছিলহি।
আচলতে, দিনে ৰাতিয়ে নবৌৱেকৰ গালি-শপনি আৰু ঠেকেচা নেকেচা বোৰ শুনি শুনি সি এটা সময়ত যথেষ্ট পৰিমাণে বিৰক্ত হৈয়ে পৰিছিল।
তাতে, মাকৰ মৃত্যুৰ পিছত একমাত্ৰ ককায়েকটোও তাৰ পৰম শত্ৰু হৈয়ে উঠিছিল আৰু ভতিজা-ভতিজীহঁতেও তাত গা-উজান দিছিলহি।
সঁচা কথা ক'বলৈ হ'লে, তাৰ পিতৃগৃহতে সি অপাংক্তেয় হৈ পৰিছিল।
গতিকে, সেইখন ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিবলৈ সি বাধ্য হৈছিল।
ইয়ালৈ আহিও যে সি ৰঙা দলিচাৰ আদৰণি পাইছিলহি, তেনে নহয়।
কিবা এক ৰহস্যময় কাৰণত ইয়াৰ সকলো দুৱাৰ-খিৰিকি তাৰ বাবে বন্ধ কৰি দিয়া হৈছিল। ইখনৰ পিছত সিখনকৈ বন্ধ দুৱাৰত টুকুৰিয়াই টুকুৰিয়াই সি এটা সময়ত হতাশ হৈয়ে পৰিছিল। কিন্তু, সৰুৰে পৰাই তাৰ মনত এটা দৃঢ় বিশ্বাস গঢ় লৈ উঠিছিল : য’তে ইচ্ছা, ত’তে পথ।
সেই বিশ্বাসকে সাৰোগত কৰি সি ইয়াত টিপাটো এৰি দিয়া নাছিল।
এদিন, অস্থায়ী হলেও চাকৰি এটাত সি মূৰটো সুমুৱাই ল'ব পাৰিলেহি।
সেই চাকৰিটোৰ সূত্ৰেই এদিন সি ভাৰাঘৰ এটাও বন্দৱস্ত কৰি ল’লেগৈ।
তাৰ দুদিনমানৰ পিছতে, এক অত্যুৎসাহী বন্ধুৰ হেঁচাত পৰি সি চিনাকি হ'লগৈ পদ্মাৰ লগত। কি ভাবি জানো, তাইয়ো সঁহাৰি জনালে। কম দিনৰ ভিতৰতে সিহঁত দুইটাৰ মাজত কিছু বুজাবুজিও হ’ল। মাক, দেউতাকেও আপত্তি নকৰিলে।
কিন্তু, আপত্তি আহিল আন এক পক্ষৰ পৰাহে।
মানে, মৰমৰ খুলশালীজনী আনৰ হৈ যোৱাটো সেইটো পক্ষই একেবাৰে
সহ্য কৰিব পৰা নাছিল আৰু ভিতৰি ভিতৰি সি যেন জ্বলি জ্বলি ছাই গৈছিল।
