‘চাওক, একেটা কেম্পাছত ঘৰ ভাৰালৈ দিয়াটোৱেই আচলতে মস্কিল।
আগতে মানে, দুটা পৰিয়ালক দি তিতা-কেঁহা পাই থৈছোঁ, জানেনে?
প্রথমে যিটো পৰিয়ালক দিছিলাে, তেওঁলােকৰ এটা খটাসুৰ ল’ৰা আছিল।
আপােনাক কি কৈছোঁ, তিনিমাহতে আমাক তিনিভূৱন দেখুৱাই থৈ গৈছে।
তাতে, মানুহজনীৰাে যিহে বাহাদুৰি মৰা কথা।
কিবা বােলে, গাত নাই ছাল-বাকলি, মদ খায় তিনি টেকেলি !
শেষত বােলাে, ইহঁতক খেদোৱাহে কথা !
তাৰ পিছত ভাবিলাে, নিদিওঁ আৰু কাকো ভাৰালৈ। থাকক তেনেকৈয়ে ?
কিন্তু, এদিন ওলালহি নহয় আন এজন! নামানে আৰু, লাগেই।
এখেতেও বােলে, বিপদত পৰিহে আহিছে, দিয়া আৰু!
ঠিক আছে, দিলাে।
কিন্তু, আপােনাক কি কওঁ, দিনে-ৰাতিয়ে সিহঁতৰ মতা-মাইকীহালৰ কাজিয়াৰ প্রকোপত আমাৰ মানে ক'লৈ যাওঁ গােপাল, ক'লৈ যাওঁ কৃপাল অৱস্থা!
ইফালে, মােৰ ঘৰলৈতাে আলহী-দুলহী আহিয়েই থাকে।
সবেই আচৰিত। মােৰাে লাজ লাগে।
ভাবিলাে, ইমান ইমান ডিগ্ৰীধাৰী মানুহ! কিন্তু, ই-মা-ন অভদ্র!
শেষত বােলাে, ওলােৱা ইয়াৰ পৰা !
এতিয়াহে অলপমান শান্তিৰে উশাহ ল’ব পাৰিছোঁ, জানেনে ?
এখেতেতাে কৈয়েই দিছে, এইবাৰৰ পৰা কাকো ভাৰালৈ ঘৰ নিদিয়ে।
কেইটামান পইচাৰ কাৰণেই এইবােৰ ঝামেলা লােৱাত নাই আৰু!’
বুজিছোঁ। কিন্তু, গেইটত যে এতিয়াও To Let!
‘আচ্ছা, কাৰ বাবে লাগেনাে ?’
‘মােৰ নিজৰ বাবেই লাগিছিল বাৰু।’
‘অকলে নে পৰিয়াল আছে?’
‘বর্তমানলৈকেতাে অকলেই। মানে, বিয়া-বাৰু পতাই নাই।’
‘হয় নেকি? চিঙ্গল মানুহ হ’লে অৱশ্যে নিদিওঁ বুলি এখেতে কোৱা নাই।
পিছে, আপােনাৰ ঘৰ বা ক’ত, কৰেনাে কি?’
সি কি, ক’ত, কিয় বিখ্যাত সেই বিষয়ে যিমান পাৰি চমুৱাই ক'লে।
লগতে, সিয়াে যে ৰাগ-জঞ্জাল একেবাৰে ভাল নাপায় আৰু সেইকাৰণেই যে সি এতিয়ালৈকে বিয়া-বাৰুও পতা নাই, সেইটোও ক’লে।
‘সেইটো আক’ কি কথা? ঘৰ-সংসাৰ পাতিলেতাে সেইবােৰ থাকিবই।
