বাকী থাকিল উত্তৰ আৰু পশ্চিম দিশৰ গলিকেইটা।
মাত্ৰ তিনি কিল'মিটাৰ বহল নগৰ এলেকাটোৰ প্ৰধান ৰাস্তাটোৰ পশ্চিম দিশে থকা গলিকেইটাৰে সি একোপাককৈ মাৰিলে। লাভ কিন্তু নহ’ল।
এঘৰত, স্কুল কলেজৰ ল'ৰা থকা ৰূম দুটামান আৰু আন এঘৰত কলেজৰ ছোৱালী দুজনীক যেনিবা ভিতৰৰে ৰূম এটা দি ৰাখিছে। আন এঘৰত আক’ এৰা পৰলীয়া ঘৰ এটা আছে। কিন্তু, ডঙুৱা ল'ৰাক নিদিয়ে বোলে।
পৰিয়াল হলে অৱশ্যে বেলেগ কথা।
এইবাৰ, শেষ বিকল্প বুলিবলৈ থাকিলগৈ উত্তৰ দিশৰ গলি দুটাহে।
ঠিক আছে, সেইফালেও এপাককৈ মাৰি অহা হওক!
প্ৰথম গলিটোৰেই সি গৈ আছে, গৈ আছে, গৈ আছে।
নতুন নতুন মডেলৰ দালান, ওখ ওখ বাউণ্ডেৰী ওৱাল, ওখ ওখ গেইট, কুকুৰৰ পৰা সাৱধানৰ জাননী, নতুন নতুন মডেলৰ কাৰ, লন, হে’জ!
মূঠতে, সাংঘাতিক কাৰবাৰ!
এইখন ঠাই আগতে চাগে ধাননি-পথাৰহে আছিল।
ৰাস্তা আৰু বাৰী-ঘৰবোৰ দেখিলেই ধৰিব পাৰি।
ওখ-ডাঙৰ গছ-বিৰিখ বুলিবলৈ ক’তো এজোপাও নাই।
দুই-এঘৰত খালি চাপৰতে লগা নাৰিকলগছ আৰু দেৱদাৰু দুই-এজোপা।
বাৰু, এইবোৰ অদৰকাৰী কথা। দৰকাৰী কথা হৈছে ঘৰ এটা পোৱাটোহে।
সি আৰু গৈ আছে, গৈ আছে, গৈ আছে।
দেখিলে, গেইট এখনত লগাই থোৱা টিং এচটাত লিখা আছে To Let.
লগে লগেই, ব্ৰেকত পৰিল ভৰি।
বাইকৰ পৰা ননমাকৈয়ে সি এবাৰ ঘৰটোৰ ফালে মন দি চালে।
দুয়োফালৰ ডাঙৰ ডাঙৰ বিল্ডিংবোৰৰ মাজতে হেঁচা-টেপা খাই সোমাই থকা আসাম টাইপৰ কিছু নতুন যেন লগা এটা ঘৰ!
গেইট খুলি সি সোমাই গ'ল। ইফালে সিফালে চাই কলিং বেল টিপিলে।
তাৰ পিছত, অপেক্ষা।
ঠিক পাঁচ মিনিটৰ পিছতে কাণত পৰিলহি এগৰাকী মহিলাৰ মাত এষাৰ।
কাক বিচাৰিছে?
নাই, মই মানে, ভাৰাঘৰ এটা বিচাৰিহে...'
অ, বহক বাৰু!
আগফালৰ মুকলি ঠাইকণতে থকা প্লাষ্টিকৰ চকী এখনতে সি বহিল।
৭৩
