মুক্তিপণ
সামৰিবলৈ সুতৰিবলৈ বুলি বেছি বস্তু নাছিলেইঃ বিচনাৰ কাপোৰখিনি, পিন্ধা কাপোৰ কেইযোৰ, বাচন-বৰ্তনকেইটা, জোতা-চেণ্ডেল কেইযোৰ, কিতাপ- পত্ৰ কেইখনমান আৰু প্লাষ্টিকৰ চকী দুখন। বচ, ইমানেই!
এইকেইটা বস্তু সামৰোতে লাগেনো কিমান পৰ?
বাকী, বাইকখন, গেছছেটটো বা টি.বি.টোতো সামৰিবলগীয়া বস্তু নহয়।
ভাত-পানী খাই ধুই-পখালি, দুপৰীয়া সময়কণত ‘অকণমান জিৰায়েই লওঁ’ বুলি ডাঙৰকৈ ঘোষণা এটা কৰি আগফালৰ, পিছফালৰ দুৱাৰ দুখন বন্ধ কৰি লৈ, আগদিনাই আনি থোৱা ডাঠ কাগজৰ কাৰ্টুনকেইটাত সি বস্তুখিনি সাৱধানেৰে জাপি জাপি ভৰাবলৈ লাগিল।
প্ৰায় এঘণ্টাৰ ভিতৰতে বস্তু পেক্ কৰাৰ কাম শেষ।
এইবাৰ, ঝাৰুটো লৈ সি গোটেই ৰূমটো সাৰি পেলালে।
যেনেকৈয়ে নহওক, সি যে কোনো কাৰণতে লেতেৰা-পেতেৰা নহয়, এটা চাফ-চিকুণ মানুহ, এই ধাৰণাটো দি যাব লাগিব। নহ'লে, নিজৰে লাজ লাগিব।
এইখিনি কাম বাৰু হৈ গ’ল। এতিয়া পিছে সি কৰে কি!
তাতে, ‘অলপ জিৰায়েই লওঁ’ বুলি ঘোষণা এটাতো কৰিয়েই থৈছে।
কোনোবাই নহয় কোনোবাইতো তাৰ ওপৰত চকু এটা ৰাখিবও পাৰে।
আচ্ছা, ৰাতিলৈ বাৰু সি দিগন্তৰ ৰূমতে থাকিবগৈ।
কিন্তু, এই সময়খিনিত শুদা কাঠৰ বিচনাখনত বহি বহিনো সি কৰিব কি!
তাতকৈ, সেই ঘৰটোকে আকৌ এবাৰ চাই অহাগৈয়ে ভাল।
ভবামতেই কাম। লৰালৰিকৈ সাজু হৈ সি বাইকখন ষ্টাৰ্ট কৰিলে।
‘চাহ বনাইছিলো। ক’ৰবালৈ যোৱানেকি?’
‘এ, কি ক’ব, লেঠা বহুত নহয়! হঠাৎ যাবলগীয়া হল।
পৃথিৱীৰ কোনো জটিলতাৰ আওভাও নোপোৱা ধৰণৰ সহজ-সৰল ভাব এটা মুখত ফুটাই তুলিবলৈ আপ্ৰাণ চেষ্টা এটা কৰি সি হাঁহি এটা মাৰিলে।
বাইকখনত জোৰত কিক্ এটা মাৰি, ‘আহিছো’বুলি আকৌ এবাৰ সৰল
৬৮
