পাৰিবনে নাই সেইটো কথাহে খুৰীয়ে পৰীক্ষা কৰি চাব বিচাৰিছে, ঠিকতো নাই।
মই ভাবিছোঁ, খুৰীয়ে চাগে তাইক আজি ইমান দিনে এই বিষয়ে কোনো এটা স্পষ্ট ইঙ্গিত দিয়াই নাছিল।
নহ'লে, কিবা প্ৰকাৰে কথাটো আহি আমাৰ মাৰ কাণত পৰিলহিহেঁতেন।
আচ্ছা, যদি কথাটো তেনেকুৱাই হয়, তেনেহ'লে, ৰত্নাইনো আজি ইমান দিনে কিহৰ ভিত্তিত এনেদৰে আশা পালি বহি আছিল!
মায়ে কোৱা মতে, এবাৰ হেনো ক'ৰবাৰ ল'ৰা এটাই বিয়া এখনতে তাইক দেখি পচন্দেই কৰিছিল। সি হেনো দুই-এদিন তাহাঁতৰ ঘৰলৈ আহি তাইৰ লগত কথা-বাৰ্তাও আৰম্ভ কৰিছিলহি। কিন্তু, সেই কথাটো গম পাই খুৰীয়ে হেনো তাইক ক'লে, নজনা,নুশুনা অচিনাকি ল'ৰা এটাৰ লগত বিয়া-বাৰুখন হৈ লোৱাও মহা বিপদৰে কথা। ক’বতো নোৱাৰি, বিয়াৰ পিছত সি কি ৰূপ ধাৰণ কৰে।
কিমানৰ ঘৰ-সংসাৰ দ্বন্দ্ব-হাই-কাজিয়াৰ মাজতে ধ্বংস হৈ গৈছে।
বিয়া যদি হ’বই লাগে, চিনাকি ল’ৰাৰ লগতহে হ’ব লাগে।
চিনাকি ল’ৰাৰ হাতত কাইলৈ কিবা কথাত এচৰ খাইয়ো বেয়া নালাগিব।
কিন্তু, কাহানিও নজনা, নুশুনা অচিনাকি ল’ৰা এটাৰ লগত!!
নাই নাই। কাণ্ডজ্ঞান থকা মানুহেনো এনেবোৰ কথা ভাবেনে!
ৰত্নাইয়ো চাগে ভাবিলে, খুৰীৰ কথাই ঠিক।
তেওঁ নিশ্চয় তাইক ঘৰৰ মানুহ বুলি ভাবিয়েই কথাষাৰ কৈছে।
মানে, নিজৰ ভায়েক এটাৰ কথা মনলৈ আনিয়েই চাগে কথাষাৰ কৈছে।
গতিকে, তাইয়ো কিবা এটা আশা কৰাত ভুল হ’ব নালাগে।
এইটো আশা কৰিয়েই আজি ইমান দিনে তাই খুৰীৰ মন যোগাই থাকিল।
এইটো আশাত বন্দী হৈয়ে খুৰীহঁতৰ গাড়ীখনতে উঠি গৈ তাই ইখনৰ পিছত সিখনকৈ খুৰীৰ তিনিটাকৈ ভায়েকৰ বিয়াকেইখনো খাই আহিলগৈ।
তাইৰ মানে আশাটো হৈছে দীপক। এন. আৰ. এলত কাম কৰা দীপক।
দেখাই-শুনাই আৰু ধনে-টকা-পইচাই সিহে আচলতে লায়েকৰ ল’ৰা।
তাতে, বায়েকৰ ঘৰলৈ আহিলেই সি প্ৰথমে ৰত্নাৰ খবৰহে লয়হি।
তাইৰ ৰন্ধা-বঢ়াৰ খোলাখুলি প্ৰশংসা কৰে আৰু প্ৰাণখুলি কথাও পাতে।
দুই-এদিন, ৰাতি ভাত-পানী খোৱাৰ পিছত সি তাইক বাইকত তুলি নি ঘৰত থৈয়ো আহিছিলগৈ আৰু সেইটো চেগতে সি হেনো তাহাঁতৰ ঘৰত এপাক সোমাই তাইৰ মাকক খুৰী বুলি মাতি তামোল এখনো খাই আহিছিল।
ইমানৰ পিছতো তাই কি কিবা এটা আশা নকৰিব?
৬৬