পৃষ্ঠা:এই নদী.pdf/৬৭

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

 কোনো পৰিস্থিতিতে আনৰ আগত ইজনীয়ে সিজনীৰ বদনাম নাগাব।

 তেতিয়াহে ঘৰখন ঘৰ হৈ থাকিব! নহ'লে, ঘৰ গুচি নৰকহে হ'বগৈ।

 নৰক হলেতো বাধ্য হৈ কোনোবা এটা পক্ষক আঁতৰাই দিব লাগিব।

 বোৱাৰী আঁকোৰগোজ হলে শেষ পৰ্য্যন্ত বুঢ়ীকে নি বৃদ্ধাশ্ৰমত...

 পিছে, তেতিয়াওতো সমস্যাৰ সমাধান নহয়।

 মেডিয়াই কথাটো গম পালে তলৰ মাটি ওপৰ কৰি পেলাব।

 পাব্লিকে পালেতো পুত্ৰ-বোৱাৰীক ধৰি বান্ধি নাক কাণ কাটি সাং কৰিব।

 ইমানবোৰ কথা জানি শুনিনো বিপদখন চপাই লওঁ কিয়?

 বাৰু, এতিয়া এইবোৰ কথা বাদ। বিপদটো হোৱাহি নাই যেতিয়া এইবোৰ কথা চিন্তা কৰি মিছায়ে মগজটো গৰম কৰাৰ কোনো দৰকাৰ নাই। নহয় জানো?

 ‘এইবাৰ পিছে খেলখন জমিব যেন লাগিছে।

 মানে, ৰত্নাহঁতৰ ঘৰত খুৰীয়েৰৰ সান্দহ খোৱা বালিখিনি তল যাব যে!

 মাজতে যি হে উৎপাতখন হৈছিল!’

 মায়ে মানে তেওঁৰ নিজৰ লাইনত কথাবোৰ ভাবিছে।

 জা-জোৱালীৰ মাজৰ অধিকাৰক লৈ দুয়োগৰাকীৰ মাজত ইমান বছৰে সংঘটিত হৈ থকা শীতল যুদ্ধখনৰ আলমতেই তেওঁ এইদৰে ভাবিছে আৰু কৈছে।

 তাতে, হাইস্কুল এখনত মাষ্টৰণী কৰা খুৰীৰ কথা-বাৰ্তা আৰু খোজ- কাটলত মায়ে হেনো সদায় অহংকাৰ আৰু গেলা-গপৰ গোন্ধ এটা পাই থাকে।

 ইচ্ছা কৰাহেঁতেন মায়েও হেনো তাহানিতেই অইন নহ'লেও এল. পি. বা এম. ভি. স্কুলৰে চাকৰি এটা ল'ব পাৰিলেহেঁতেন। কিন্তু, ঘৰৰ ডাঙৰ বোৱাৰী জনীয়ে চাকৰী কৰি অনা ধনেৰে কাকো নুখুৱালেও হ'ব বুলি ককায়ে কোৱাৰ বাবেই হেনো চাকৰিটো পায়ো তেওঁ শেষত নকৰিলে। তাতে, মোৰ জন্মৰ পিছত দেউতাইয়ো হেনো এতিয়া থাকাচোন বাৰু বুলি কৈ তেওঁক ঘৰতে সুমুৱাই ৰাখিলে।

 গতিকে, ঘৰৰ লখিমী বোৱাৰী হৈ মা বৰঘৰতে সোমাই থাকিল।

 খুৰীৰ ক্ষেত্ৰত কিন্তু এইবোৰ কথা নোলালেই।

 মানে, তেতিয়ালৈ ককাৰ মৃত্যু হৈছিল আৰু আপত্তিখন কৰিবলৈ ঘৰখনত আন কোনো নাছিল। মায়েতো আপত্তি কৰাৰ বা কৰিলেও ৰজাৰ কথাই নাছিল।

 তাতে, খুৰীয়ে হেনো বিয়াৰ আগৰে পৰাই চাকৰিটো কৰি আছিল।

 মায়ে কয়, চাকৰিটো কৰি থকাৰ বাবেহে খুৰাই তেওঁক বিয়া কৰালে।

 নহ'লে, তেওঁৰ যিটোহে চেহেৰা, কোনেও হেনো বিয়া নকৰালেহেঁতেন।

 অৱশ্যে, মায়ে কোৱা ধৰণৰ অদ্ভূত চেহেৰা এটা খুৰীৰ নহয় বাৰু!

৬২