কাচি তেওঁলোকৰ গাড়ীতে গৈ সেইবোৰ বিয়া এখন এখনকৈ খাইয়ে আহিলগৈ।
তাইৰ মনত হয়তো এটায়েই আশা, এতিয়াও যে দীপক বাকী আছেগৈ।
তাতে, দেখাই-শুনাই, কথাই বাৰ্তাই বাকীকেইটাতকৈ ইহে যথেষ্ট ভাল।
ক’বতো নোৱাৰি, খুৰীয়ে কিজানি তালৈকেহে ৰত্নাক ৰাখি থৈছে।
নহ'লে, ঘৰ-পৰিয়ালৰ হিচাপত কোনো ধৰণৰে সম্পৰ্ক নথকা ছোৱালী জনীকনো ইমান ঘৰুৱা কৰি ৰাখিব কিয়! ইয়াত নিশ্চয় কিবা এটা কথা আছে।
খুৰীহঁত তাহানি আমাৰ পৰা বেলেগ হৈ যোৱাৰ দিনৰে পৰাই দেখি আহিছোঁ, ৰত্না যেন তেওঁলোকৰ ঘৰৰ মানুহহে। আলহী-অতিথি আহিলেও চাহ- তাহ দিবলৈ তাইকে মাতি আনে। মাছ-মাংস অকণ ওলালেও ৰন্ধা-বঢ়া কৰিবলৈ তাইকে মাতি আনে। তেওঁলোক ক'ৰবালৈ ফুৰিবলৈ ওলাই গ'লেও তাইক ঘৰৰ পৰাই উঠাই লৈ যায়। মাতোতো ‘ৰত্নাবা’ বুলিলে একেবাৰে পাগলেই!
মূঠতে, ৰত্নাহে ৰত্না!
তাইক মোৰ বৰকৈ মাত-বোল কৰা নহয় যদিও বাটে-পথে বা আমাৰ ঘৰৰ চোতালত বা গেইটৰ ওচৰত মুখামুখি হলে তাই অকণমান হঁহাৰ দৰে কৰে আৰু মইয়ো তাইৰ লগত তাতকৈ বেছি একো নকৰো। মাক অৱশ্যে তাই ‘বৰ্মা’ বুলিয়েই মাতে আৰু মুখামুখি হলে দুই এষাৰ কথাবাৰ্তাও হেনো পাতে। কিন্তু, খুৰীৰ লগত তাই যিমান মুকলিমুৰীয়াকৈ হাঁহি-মাতি থাকে, তেনেকুৱাখন নকৰে।
মানে, সঁচা কথা ক'বলৈ হ'লে, মাৰ লগত তাই ইমান এটা চল নাপায়।
তাইক চল দিবলৈ মাৰ আচলতে দৰকাৰো নপৰে।
তেওঁ সদায় নিজৰ কাম-বন নিজেই কৰিবলৈ ভাল পায়।
আনৰ কাম-কাজবোৰ তেওঁৰ হেনো পচন্দই নহয়।
তাতে, ঘৰখনত মই বিয়া-বাৰু নপতা ডেকাল’ৰাটো থাকোতে তাইৰ দৰে গাভৰু ছোৱালী এজনীক চল দি বিপদ এখন চপাই ল’বলৈ মা প্ৰস্তুত নহয়।
তেওঁ হেনো চাই-চিতি ভাল ছোৱালী এজনীহে বোৱাৰী কৰি আনিব।
ইতিমধ্যে, তেওঁ হেনো মোৰ বাবে কেইবা ঠাইতো ছোৱালী চাইছেগৈ।
খালি, কিবাকিবি কাৰণত আজিলৈকে এজনীও পচন্দহে হোৱাগৈ নাই।
মইয়ো ভাবিছোঁ, তেওঁ যি কৰে, যেনেকৈ কৰে, কৰি থাকক।
মই নিজৰ পচন্দমতে এজনী আনিলে তেওঁ কাইলৈ কি কৰে কি ঠিক!
মোৰ চিনাকি-অচিনাকি কেইবাঘৰতো শাহু-বোৱাৰীৰ কাজিয়া-পেচাল দেখি-শুনি যি বুজিছে, বোৱাৰী অনাৰ দায়িত্বটো আচলতে মাককে দিব লাগে।
তেতিয়া, ইজনীয়ে সিজনীক ভাল নাপালেও অন্ততঃ সহ্য কৰি থাকিব।
