নিজুৱে বোলে এই দুই মিনিটৰ বাবেই এশটকা গ'ল।
কিন্তু, এই এশটকাৰ বিনিময়তে যে শিলচৰ এয়াৰপৰ্টটো চাবলৈ পালো।
অইন নহ'লেও, কেতিয়াবা কাৰোবাকতো ক’ব পাৰিম, নহয় জানো?
উভতি আহোতে কেঁচাইখাতী কালী মন্দিৰত সোমোৱাৰ কথা আছিল যদিও সেই সময়ত তাত সোমাবলৈ মোৰ হ’লে মনেই নগ’ল।
আচলতে, কেঁচাইখাতী নামটো শুনিয়েই মোৰ ভাল লগা নাছিল।
সেই মন্দিৰৰ দেৱীজনী কিবা ৰক্তপিপাসু যেনহে ভাব হৈছিল।
তথাপিও, নিজুহঁত কালীভক্ত যে, নোসোমাওঁ বুলি ক’বলৈ ভয় কৰে।
শেষত, মইয়ো ভাবিলো, তেওঁ যি কৰে কৰি থাকক!
তেওঁৰ ধৰ্মীয় অনুভূতিত হস্তক্ষেপ কৰিবলৈ মোৰ কি অধিকাৰ আছে!
কিন্তু, তাৰে পণ্ডিত এজনক তেওঁৰ ল'ৰাটোৰ কোষ্ঠীখন দেখুওৱাই তাৰ ভৱিষ্যতৰ বিষয়ে জানিবলৈ বিচৰাত মই দেখিলো, কথা কিছুমান তেওঁৰ লগত নাপাতিলেই নহ'ব। বিশেষকৈ, গ্ৰহদোষ, দৈৱদোষ আদি খণ্ডন কৰাৰ নামত তাৰ ডিঙিয়ে-বাউসিয়ে ওলোমাই দিব খোজা তাবিজ-মাদুলি কিছুমানে সেই উঠি অহা ল’ৰাটোৰ আত্মবিশ্বাসৰ ভেটিটোত কঁপনি তুলিব বুলি মোৰ বিৰাট ভয় হ’ল।
উভতি আহোঁতে, গোটেই পথচোৱাত তেওঁক যিমান পাৰো বুজালো।
তেওঁ অৱশ্যে ‘বুজিলো’ বুলি ক'লে। কিন্তু, কি বুজিলে, তেওঁহে জানে।
আহি আহি, আবেলি তিনি বজাত ববীৰ ঘৰত উপস্থিত হ'লোহি।
বৰ ভাগৰ লাগি আহিছিল। ঘামত ধুলি-বালিবোৰ লাগি খজুৱাইছিলো।
গা পা ধুই লৈ ভাত এমুঠি খালো আৰু বিচনা এখনত পৰিয়েই দিলোগৈ।
হঠাৎ, ফোনৰ ৰিংট’নটো শুনি ধৰমৰাই উঠিলো।
কেঁচা টোপনিটো ভাগি যোৱাৰ বাবে আচলতে খঙেই উঠি আহিছিল।
কিন্তু, ডিচপ্লেত নয়নমণি মেধিৰ নামটো দেখি নিজকে সম্বৰণ কৰিলো।
মেধিয়ে ফোন কৰিব আৰু মই ৰিচিভ নকৰিম, এনে কথা হ’ব নোৱাৰে।
তেওঁৰ লগত প্ৰায় পাঁচমিনিট ধৰি ইলোৰা বিজ্ঞান মঞ্চৰ বিষয়ে পাতিলো।
কথানো কি আৰু, বিভিন্ন শিক্ষানুষ্ঠানলৈ গৈ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলৰ মাজত আলোচনাচক্ৰ জাতীয় কিবাকিবি পাতি বিজ্ঞান সচেতনতা বৃদ্ধি কৰিবগৈ লাগে।
লগতে, মৰণোত্তৰভাৱে অঙ্গদান আৰু দেহদান কৰিবলৈয়ো কিছু শিক্ষিত লোকক উৎসাহিত কৰিব লাগে যাতে সময়ত ই এক আন্দোলনৰে ৰূপ লয়গৈ।
কথাখিনিতো ঠিকেই আছে। মই নিজেই মৰণোত্তৰ দেহদানৰ বাবে প্ৰস্তাৱ
এটা ইলোৰা বিজ্ঞান মঞ্চলৈ প্ৰেৰণ কৰিয়েই থৈছে। কিন্তু, আনক বুজুৱাহে টান।
