দেহৰক্ষী
ৰূমত সোমায়েই ৰাণাই দুৱাৰখন বন্ধ কৰি দিলে।
লাইটটো অন কৰি লৈ সি এইবাৰ আইনাখনৰ সমুখত থিয় হ'লগৈ।
নিজৰ প্ৰতিবিম্বটোলৈকে সি বহু পৰ থৰ লাগি চাই ৰ’ল।
এটা সময়ত, তাৰ ওঁঠৰ কোণত বিদ্ৰুপৰ হাঁহি এটা বিৰিঙি উঠিল।
এইবাৰ, মুখখন বাওঁফালে কিছু ঘূৰাই লৈ সোঁহাতৰ আঙুলিৰে টিলিকি
এটা মাৰি এক নাটকীয় ভঙ্গিমাত সি প্ৰতিবিম্বটোলৈ তৰ্জনী আঙুলিটো টোৱালে।
‘কি ভাবিছ? পলাবি নে মুখামুখি হবি?
পলাবতো নোৱাৰিবি! মুখামুখি হ'ব লাগিব। হ'বই লাগিব, বুজিছ?
পিছ মুহূৰ্ততে, সি কাপোৰযোৰ সলাই ল'লে আৰু পানী অলপ গৰম
কৰি লৈ চাবোন-চেম্পো লগাই গা-মূৰ ঠিকমতে ধুলে।
পিঠিখনো যিমান দূৰলৈকে ঢুকি পায় ব্ৰাছটোৰে ঘঁহি-পিহি ধুলে।
সি যেন দেহৰ প্ৰতিটো অংগ-প্ৰত্যংগ ঘঁহি-পিহি ধুই চাফা কৰি পেলাব।
তাৰ দেহ-মনত লাগি অহা ময়লাবোৰৰ চিন-মোকাম নাইকিয়া কৰি দিব।
এতিয়াৰ পৰা সি যেন এটা নতুন মানুহ হ'ব।
গা-টো ধুই আহি সি পুনৰ আইনাখনৰ সমুখত থিয় হ'লহি।
এইবাৰ, তাৰ সমুখত সৌটো যেন বেলেগ মানুহ!
প্ৰতিবিম্বটোলৈ বুলি সি আকৌ এবাৰ তৰ্জনী আঙুলিটো টোৱালে।
‘এতিয়া, মুখামুখি হ’ব পাৰিবি নহয়? পাৰিবতো লাগিবই।
এইবাৰ, তাৰ মুখখন যথেষ্ট দৃঢ় হৈ পৰিল।
ধুই থোৱা কাপোৰ এযোৰ পিন্ধি লৈ সি এইবাৰ কিচ্ছেনলৈ সোমাই গ'ল।
মানে, তাৰ বৰ ভোক লাগিছে। কিবা এটা খাই ল’ব লাগে।
বহুত বেছি আয়োজনখন নকৰি ভাত, দাইল আৰু চজিকে লৈ সি খালে।
বাচন-বৰ্তনখিনি ধুই-পখালি ৰেক্ডালতে থৈ দিলে।
তাৰ পিছত, বিচনাখন ভালকৈ এবাৰ জাৰি-জোকাৰি লৈ আৰু আঁঠুৱা
খনো তৰি লৈ লাইট-চাইট অফ কৰি সি দীঘল দি পৰি দিলে।
১
