তাৰ বাহিৰে, ওচৰত বাঘেই আছে নে ঘােঙেই আছে, চাবলৈ নহ’ল।
এইবাৰ কিন্তু ঠাইকণ ভালমতে চাই ললাে।
আনকি, ভাষা-শ্বহীদৰ ফলকখনৰ কাষতে ৰৈ শ্বেলফি এটাও লৈ ল’লাে।
তাৰ পিছত আমাৰ বাইক দৌৰিল ‘গান্ধীবাগ’ বােলা উদ্যানখনলৈ বুলি।
চহৰখনৰ মাজ-মজিয়াতে জাতিৰ পিতা মহাত্মা গান্ধীৰ নামত গঢ়ি তােলা এই উদ্যানখনৰ ভিতৰতে আছে শিলচৰ চহৰৰ বিখ্যাত স্মৃতিস্তম্ভ ‘শ্বহীদ মিনার’।
মানে,বৰাকত বাংলাভাষা ৰক্ষাৰ বাবে হােৱা আন্দোলনৰ সময়ত ১৯৬১ চনৰ ১৯ মে’ৰ দিনা তাৰাপুৰৰ ট্ৰেইন ষ্টেচনটোতে পুলিচৰ গুলিত শ্বহীদ হােৱা এঘাৰজনকৈ লােকৰ এক স্মৃতিস্তম্ভ।
বৰাকবাসীৰ বাবে নিশ্চয়কৈ ই এক গৌৰৱৰে স্থল।
হয়, তেওঁলােকে তাত বাংলাভাষাৰ ৰক্ষাৰ বাবেহে যুঁজখন দিছিল, অসমীয়া ভাষাৰ বাবে নহয়। হ’লেও, ইয়াৰ বাবে মই অসন্তুষ্ট হােৱাৰ মানে নাই।
আমাৰ মানুহখিনিয়ে যেনেকৈ অসমত অসমীয়া ভাষাটো স্থাপন কৰিবলৈ যুঁজখন দিছিল, তেওঁলােকেও তাত বাংলা ভাষাটো ৰক্ষা কৰিবলৈ যুঁজখন দিলে।
আমাৰ পক্ষত আমি যদি শুদ্ধ, তেওঁলােকৰ পক্ষত তেওঁলােকো শুদ্ধ।
নিজৰ আইক সন্মান কৰাজনে আনৰ আইকো সন্মান কৰিবই লাগিব।
‘থৰ লাগিল যে! কি হ’ল ? দেৰিয়েই হৈছে। ব’লক ব’লক!’
মই হয়তাে নিজৰ ভাবনাত নিজেই হেৰাই গৈছিলাে।
তেনেতে হঠাৎ নিজুৰ মাতষাৰ শুনি আচলতে উচপ খায়েই উঠিলাে।
কিন্তু, লৰালৰিকৈ নিজকে চম্ভালি লৈ তেওঁলৈ চাই স্মার্টকৈ হাঁহি এটা মাৰিলাে আৰু ‘আপুনিহে দেৰি কৰি থাকিল’বুলি তেওঁৰ গালৈকে দোষটো ঠেলি দি একেজাপে তেওঁৰ পিছত বহি ললােগৈ।
লগে লগে, আমাৰ বাইকে চেঁকুৰ মেলিলে ইস্কনৰ মন্দিৰটোলৈ বুলি।
মঠ-মন্দিৰত ভগৱান থাকে বুলি মই কোনাে কাৰণতেই বিশ্বাস নকৰাে।
মই আচলতে পৰম কৃপাময় বােলা ভগৱানৰ ধাৰণাটোকে গ্রহণ নকৰাে।
তথাপিও, স্থাপত্যকলাৰ সুন্দৰ নিদর্শন হিচাপে মঠ-মন্দিৰ, গীর্জা, মছজিদ আদি চাবলৈ ভালেই পাওঁ আৰু সেইবােৰৰ সৌন্দৰ্য্য প্রাণভৰি উপভােগাে কৰাে।
সেইবাবেই, ইস্কনৰ মন্দিৰটোলৈ নিজুৱে যাব বিচৰাত না নকৰিলাে আৰু!
এটা কথা অৱশ্যে ক’বই লাগিব, গীর্জাবােৰত যেনেকৈ নিৰৱতা আৰু শান্তি বিৰাজ কৰে, মঠ-মন্দিৰবােৰত কিন্তু সেই পৰিৱেশটো পােৱা নাযায়।
শান্তি বিচাৰি যদি যাব বিচাৰা, তেন্তে নিশ্চয়কৈ গীর্জালৈ যােৱাই ভল৷
৫১
