প্রতিবেশী
পাহাৰৰ কাষে কাষে যথেষ্ট টেৰা-বেঁকাকৈ বনােৱা ৰেইলপথটো।
ট্ৰেইনখনে কেতিয়াবা যদি ইংৰাজীৰ U আখৰটোৰ ৰূপ ধাৰণ কৰে, আন কেতিয়াবা আক’S আখৰটোৰ ৰূপ লয় আৰু সেই প্রকাণ্ড প্রকাণ্ড ধেনুভিৰীয়া কেঁকুৰীবােৰত ট্ৰেইনখনৰ ইঞ্জিনটোৰ বিপৰীত দিশত পিছৰ দবাকেইটাও সুন্দৰকৈ দেখা পােৱা যায়।
দুৱাৰমুখত ৰৈ চাই থাকিলে দৃশ্যটো বৰ ভাল লাগে।
এটা প্রকাণ্ড কেৰেলুৱা গৈ থকা যেনেই লাগে।
মাজে মাজে, ট্ৰেইনখন একোটা দীঘলীয়া অন্ধকাৰ সুৰংগৰ মাজত বহু সময়লৈ লুকাই যায়। লগে লগে, দবাৰ ভিতৰখন যেন মায়াবী হৈ পৰে।
নতুন যাত্রীসকলৰ মাজত কিছু উত্তেজনা সৃষ্টি হয়।
কাৰােবাৰ মনত ভয় আৰু কাৰােবাৰ মনত চাগে কিছু হলেও ৰােমান্স।
অলপ পৰৰ পিছত আকৌ বেলিৰ পােহৰ দেখা যায়।
পােহৰ মানেইতাে দুয়ােফালৰ সেউজীয়া পাহাৰবােৰ আৰু নদীখন।
প্রাকৃতিক সৌন্দর্য্য চোৱাৰ অদম্য হেঁপাহত নিজৰ চিটৰ পৰা বাৰে বাৰে উঠি গৈ দুৱাৰমুখত থিয় দিওঁগৈ। লগে লগে, নিজুও উঠি আহে আৰু মােৰ ঠিক সমুখতে থিয় দি দুৱাৰমুখৰ হেণ্ডেলডালত ধৰি অতন্দ্র প্রহৰীৰ দৰেই ৰৈ দিয়ে।
‘ইয়াৰ পৰাই চাওক! আৰু আগলৈ নাহিব!
মােৰ নিৰাপত্তাৰ প্ৰতি তেওঁৰ চিন্তাটো দেখি ভালাে লাগে, খঙো উঠে।
কিন্তু, একো নকওঁ।
ওঁঠত হাঁহি এটা ফুটাই তুলিবলৈ চেষ্টা এটা কৰি তেওঁ বান্ধি দিয়া লক্ষ্মণ- ৰেখাডালৰ ভিতৰতে থাকি বাহিৰখনলৈ যিমান পাৰাে দৃষ্টি দি গৈ থাকো।
চাৰিওফালে কেৱল সেউজীয়া, সেউজীয়া আৰু সেউজীয়া পাহাৰবােৰ।
ক'ৰবাত আক’ একোডৰা প্রকাণ্ড বনৰীয়া ফুলৰ যেন মেলাহে হৈছে।
মাজে মাজে অৱশ্যে চকুত পৰে, ৰেইলপথটোৰ ওপৰত ৰঙামাটি খহি
নপৰিবৰ বাবে খুঁটি পুতি পুতি লগাই থােৱা প্লাষ্টিকৰ প্ৰকাণ্ড প্রকাণ্ড জালবােৰ।
৪৬
