কথাটো ভাবি বলিনৰ ইমানেই ভাল লাগিল যে ছােৱালীজনীক কোলাত লৈ অলপ ফুৰাবলৈ বুলি সি ৰাস্তালৈ ওলাই গল।
মানে, পুৱাৰ শান্ত পৰিৱেশটোৰ আভাস এটা তাইয়াে পােৱাটো দৰকাৰ।
প্রকৃতিৰ অনুপম ৰূপখিনি তাইয়াে দেখাটো দৰকাৰ।
এই বিশাল নীলা আকাশখনি, এই মুক্ত বতাহখিনি, সূর্যোদয়ৰ এই সুন্দৰ দৃশ্যটি আৰু এই স্বাধীন মনৰ চৰাই-চিৰিকটিবােৰ তাইয়াে দেখাটো দৰকাৰ।
বাটে বাটে সি তাইক ইটো সিটো আঙুলিয়াই আঙুলিয়াই দেখুৱাই গ'ল।
মাজে মাজে, তাইয়াে কিবাকিবি এটালৈ আঙুলিয়াই কয়, ‘হু-টো!’
তাৰ ভাব হ’ল, তাই, আচলতে, সাগৰখনাে এবাৰ দেখাটো দৰকাৰ।
তেতিয়া, তাইৰ আগলৈ অইন কিবা হওক বা নহওক, তথাকথিত ডাঙৰ মানুহ তাই হওকেই বা নহওক, তাইৰ মনটো নিশ্চয় এনেকুৱা সংকীর্ণ নহ'বগৈ !
তােমাৰ মনটোৱেই যদি সংকীর্ণ হয়, ঐশ্বৰ্য-বিভূতি যিমানেই আহৰণ কৰা লাগিলে, সেইবােৰেতাে তােমাক সুখ দিব নােৱাৰিব, শান্তি দিব নােৱাৰিব।
জীৱনত যদি শান্তিয়েই নাপালা, পালানাে কি?
আৰু শান্তি লাভ কৰাটো ইমান এটা টান কথাও নহয়, দিয়াচোন!
আনক অশান্তি নকৰিলেই তুমিও শান্তিত থাকিবলৈ পাবা।
জীৱনত শান্তি লাভৰ বাবে এইটোতাে অতি সাধাৰণ সূত্র।
কথাবােৰ ভাবি ভাবি মুকলি ৰাস্তাটোৰে লাহে লাহে গৈ গৈ আধাঘণ্টামান পিছতে, ৰশ্মিয়ে গা-পা ধুই লােৱাৰ সময়কণৰ আন্দাজ এটা কৰি লৈ সি উভতি আহিল আৰু ছােৱালীজনীক চুচৰিবলৈ বুলি ৰূমটোৰ মজিয়াতে এৰি দিলেহি।
তাই পিছে কলকলাই কলকলাই মাকৰ ওচৰ পালেগৈ।
তাইৰ হয়তাে ভোক বা পিয়াহেই লাগিছে।
মাকে তাইক খুউৱাই থাকোতে সি নিজেই চাহ বনােৱাত লাগিলগৈ।
নহলে, কামবােৰ নহয়গৈ দেখােন!
সি চাহ দুকাপ বাকী লৈ বিস্কুটৰ টেমাটো উলিয়াই আনােতেই হঠাৎ পিছ দুৱাৰমুখতে অমলৰ ইতস্থতঃ ভাবৰ মাত এষাৰ তাৰ কাণত পৰিলহি।
‘কি কৰি আছানাে? অ, চাহ বনাইছা!’
দুৱাৰমুখতে অমলক ৰৈ থকা দেখি সি দস্তুৰমত আচৰিত হ'ল।
মানুহটোৰ চাৱনিটোও দেখােন কিবা ক্লান্ত, শ্রান্ত, সিক্ত, কৰুণ !
মানে, মানুহটোৱে নিজকে ঢাকি ৰাখিব পৰা নাই।
এওঁৰনাে কি হ'ব পাৰে, বলিনে আচলতে ভাবিয়েই নাপালে।
