‘আহ, আহ!অলপ আগতে অহাহেঁতেন ভাতেই খাবহি পাৰিলিহেঁতেন।
আগবেলাতে খবৰ এটাওনাে দি পঠিয়াব নােৱাৰিলি নে পাই! বহ!’
পৰীয়ে কাঁহী-বাটিবােৰ চপাই কৰি টিউব-ওৱেলৰ পাৰলৈ লৈ গ’ল।
ৰাজীৱে পিছে খৰধৰখন কৰিবলৈ একো কাৰণ বিচাৰি নাপালে।
মুখখন ধুই সি বেডৰূমলৈ গল আৰু ফেনখন অন কৰি বিচনাতে বহিল।
ফেনৰ শব্দৰ মাজতাে আগফালৰ বহাকোঠাৰ পৰা বায়েক-ভনীয়েকৰ কথা-বার্তাৰ কিছু কিছু অংশ উফৰি উফৰি আহি তাৰ কাণত পৰি থাকিলহি।
মাইকী মানুহৰ কথা আৰু! তাতে, বায়েক-ভনীয়েকৰ কথাহে।
‘মাহীৰ ভালনে? তােৰ ল'ৰাটো স্কুলত দিছনে? জোঁৱাইৰ খবৰ কি?’
এইবােৰেই আৰু! তাকে যেনিবা মাজে মাজে একোটা হাঁহি আৰু মাজে মাজে একোটা হুমুনিয়াহ এৰি এৰি সিহঁত দুজনীয়ে কথাবােৰ পাতি আছে।
এইবােৰ কথাতনো কি মন দিবা বুলি ভাবি ৰাজীৱে এবাগৰ মাৰিবলৈকে ঠিক কৰিলে আৰু গাৰু এটা টান মাৰি আনি লাহেকৈ দীঘল দি পৰিয়েই দিলে।
এটা সময়ত, তাৰ চকু জাপ খায়েই আহিল।
হঠাৎ, কোনােবা মাইকী মানুহে কন্দা যেন শব্দ এটা কাণত পৰাত সিতাে উচপ খাইয়ে উঠিল। কোনে কান্দিছে? ক’ত? কিয় কান্দিছে?
আৰে, সিহঁতৰ ঘৰতে কান্দিছে দেখােন! কিন্তু, কোনে?
একেজাপে সি উঠিল আৰু চেণ্ডেল চোঁচৰাই চোঁচৰাই ওলাই গ'ল।
বহাকোঠাটোৰ দুৱাৰমুখতে সি পৰীক ৰৈ থকা দেখিলে।
তাই লাহেকৈ আঁতৰি আহি হাতৰ ঠাৰে-চিয়াঁৰেই তাক ৰ’বলৈ ক'লে।
সি তাতে ৰ'ল। তাৰ কৌতুহলটো কিন্তু নকমিল।
‘মতা মানুহবােৰ এনেকুৱাই আৰু! কি কৰিবি !
হ’ব দে! দুখ নকৰিবি! নিজকে চম্ভালিবলৈ চা!
কেইদিনমান মাহীৰ ঘৰতে থাক! সময়ত সব ভাল হৈ যাব।’
সেইষাৰ দেখােন তাৰ মানুহজনীৰে মাত।
তাৰ মনত পিছে এটা সন্দেহ হ’ল আৰু সি গৈ বহাকোঠা পালেগৈ।
সি দেখিলে, বায়েকৰ কঁকালতে সাবটি ধৰি চন্দ্রাই উচুপি আছে আৰু বায়েকে তাইৰ চুলিৰ মাজত আঙুলি বুলাই বুলাই সান্তনা দিয়াত লাগিছে।
‘উঠ! মুখ-হাতকেইটা ধুই লৈ চাহ অকণ খাই লগৈ ! ভাল লাগিব।
সি পিছে কি ক’ব, কি কৰিব, একো ঠিক কৰিব নােৱাৰি থৰ হৈ ৰ’ল।
এপাকত, তলৰ ওঁঠখন কামুৰি ধৰি সি ওলাই আহিল।
২৬
