সি যিহেতু ৰাণাক আক্ৰমণ কৰা নাছিল সেয়েহে ৰাণাই স্বস্তি পালে।
কিন্তু, সেই মানুহটো প্ৰকৃততেনো কোন আছিল, ই ধৰিব নোৱাৰিলে।
এদিন পিছে, বেংকৰ সমুখৰ চাহ দোকানখনত সেই মানুহটোৰ লগত সিটো পক্ষই হাঁহি মাতি চাহ-মিঠাই খাই থকা দেখিয়েই ৰাণাৰ ইমান দিনৰ সন্দেহটো এক বিশ্বাসতে পৰিণত হ’লহি। কিন্তু, সিনো এতিয়া ইহঁতক কৰিব পাৰিব কি!
আন এদিন, বহুত কিবা কিবি ভাবি সি পদ্মাৰ আগত কথাটো উলিয়ালে।
কিন্তু, তাৰ কথাটো শুনিয়েই তাইতো একেবাৰে গৰ্জি উঠিল।
‘কি কথা কয়? সেইজন মানুহৰ কথা আপুনি তেনেকৈ ভাবিব পাৰেনে?
মানুহজনে বাইদেউক কিমান মৰম কৰে দেখা নাই?’
ৰাণাই কিন্তু বুজিলে, এইবোৰ সব ফাঁকি।
কিন্তু, বাই-ভনীবোৰৰ তথাকথিত সোণ-ৰূপৰ সংসাৰবোৰ দেখি দেখি পদ্মাৰ মনতো চাগে এটা এটাকৈ অসন্তুষ্টি জমা হ’বলৈ ধৰিছিলহি।
তাইৰ ওজৰ-আপত্তিবোৰ এটা এটাকৈ বাঢ়ি আহিবলৈ ধৰিলে।
অ’ৰ দোষে ত’ৰ দোষে গাঙঠি নামে থোপাথোপেৰ দৰে কথাবোৰ আৰু ঢাকি ৰাখিব নোৱাৰা বিধৰ হৈ পৰিলগৈ। এদিন ৰাতি, মাক, জীয়েক, বায়েক, ভনীয়েক সকলোৱে ডিঙিত ধৰাধৰিকৈ ঠিকচে এসোঁতা কান্দিলে আৰু লগতে অতি শীঘ্ৰে নাৰীজাতিৰ সন্মান ৰক্ষা কৰাৰ বাবে এক দৃঢ় প্ৰতিজ্ঞাও কৰিলে।
মানে, লোহা গৰম হৈছেই। এতিয়া, মাৰ কেইচাটমান দিয়াহে কথা!
লগে লগে, সিপক্ষৰ পৰামৰ্শমতেই, পত্নীৰ ওপৰত তীব্ৰ শাৰীৰিক আৰু মানসিক নিৰ্যাতনৰ অভিযোগ এটা ৰাণাৰ ওপৰত জাপি দি লিখা হ’ল এক এজাহাৰ।
‘তুমি একো চিন্তাই নকৰিবা! মই আছো।’
আশ্বাস দিয়াৰ উপৰিও সি যেন খুলশালীজনীৰ চকুপানীখিনিও মচি দিবহি!
এজাহাৰখন হাতত লৈয়েই সি আনন্দত জপিয়াই জপিয়াই নাচিলে।
সেইখন থানাত দিয়াৰ দায়িত্বভাগো সি নিজেই ল'লে।
যিমানেই যি নহওক, সেইখন ঘৰৰ প্ৰতি তাৰ এটা দায়িত্ব আছে নহয়!
ঘৰখনৰ ইমান এটা বিপদৰ সময়ত সিতো মূৰ পোলোকা দিব নোৱাৰে।
গতিকে, অৱস্থা চাই ব্যৱস্থা কৰাৰ আশ্বাস এটা দি সি থানা পালেগৈ।
‘এইখন সংসাৰ নৰয়। আপুনি কে’চটো ৰেজিষ্টাৰ কৰিয়েই দিয়ক, ছাৰ!’
সেইদিনা, অ.চি.ৰ ওচৰত এইয়াই আছিল তাৰ সজোৰ দাবী।
শৰাইঘাটৰ এই শেষ ৰণখনত নিজৰ বিজয় নিশ্চিত কৰিবৰ বাবে সি
এটা সময়ত মাতি নিলেহি নিৰ্য্য়াতিতা সহিতে তাৰ শাহুয়েককো।
