মানে, আহিবলৈ সি বাধ্য হৈছে।
ভাল কথা। বৰ ভাল কথা। বেয়া বুলিতো কোনো কাৰণতে ক'ব নোৱাৰি।
কিন্তু, শেষ পৰ্য্য়ন্ত সি যে নিজকে লুকুৱাই ৰাখিব নোৱাৰিলে।
তথাপি, ৰাণাই ভাবিলে, সিনো কোন?
এনেয়ো, বিয়াৰ পিছত প্ৰত্যেকেই নিজৰ নিজৰ ভাগেই থাকিবগৈ।
কোনেনো কাৰ ছাঁ গছকিবলৈ যাব! সব নিজক লৈয়েই ব্যস্ত হ'ব।
কিন্তু, কথাবোৰ ৰাণাই ভবামতে, আশা কৰামতে নহ'লগৈ।
এইবাৰ আৰম্ভ হ’ল জী-জোঁৱাইকেইটাৰ মাজত তুলনাৰ ৰাজনীতি।
মানে, কোন কাতকৈ ধনী, কোন কাতকৈ ভাল, কোন কাতকৈ উপকাৰী!
এইবোৰেই আৰু!
কিন্তু, ৰাণাতো এনেয়ো এইজাতীয় ভাব-চিন্তাৰ সাত ঢাপৰ বাহিৰত।
সৰুৰে পৰাই তাৰ এক নিজস্ব মন আছে, এক লক্ষ্য আছে, আদৰ্শ আছে।
জীৱনত কিবা এটা কৰি থৈ যোৱাৰ এক নিৰ্দিষ্ট আঁচনি আছে।
কিন্তু, শহুৰেকৰ ঘৰখনত তাৰ এইবোৰ লক্ষ্য, আদৰ্শ আৰু আঁচনিৰ কথা বুজিবলৈ আছে কোন! তাতে, আদৰ্শ জোঁৱাইৰ উদাহৰণ হৈ বাকীকেইটাই তাত ইতিমধ্যে ভিতৰ-বাহিৰ কৰি আছেই!
‘বুইছা ৰাণা, মাইকীমানুহবোৰৰ ওচৰত তোমাৰ এই লক্ষ্য, আদৰ্শ আৰু আঁচনিবোৰৰ কোনো অৰ্থ-পদাৰ্থনাই। সিহঁতৰ লক্ষ্য, আদৰ্শ আৰু আঁচনি বেলেগ।
হাচবেণ্ড হিচাপে সেইখিনি পূৰণ কৰি দিব পাৰিলেই তুমি ভাল মানুহ আৰু নোৱাৰিলেই বেয়া। বুজিছা?’
এইখিনি হ’ল বিজয়দাৰ ভাষ্য।
তেওঁ হয়তো ঠিকেই কৈছে। আজি ইমানদিনে সংসাৰ কৰি কৰি হোৱা অভিজ্ঞতাৰ ওপৰত ভিত্তি কৰিয়েই নিশ্চয় তেওঁ এই কথাখিনি ৰাণাক কৈছেহি।
সিয়ো কথাখিনি বুজি নোপোৱা নহয়, পাইছে।
কিন্তু, সি তেওঁলোকৰ লগত আপোচ কৰিবলৈ বিচৰা নাই।
সি আপোচ কৰিবলৈ যোৱা মানেইতো সিটো পক্ষৰ বাবে বাট এৰি দিয়া।
কিন্তু, বাট এৰি নিদিয়া মানুহৰ বাট ভেটি ধৰিবৰ বাবে সিপক্ষই এইবাৰ পঠিয়ালে আন এক গুণ্ডা। এদিন সন্ধিয়া বজাৰ কৰি খোজকাঢ়িয়েই গৈ থাকোতে নিয়োগ বিনিময় কেন্দ্ৰটোৰ সমুখতে সেই গুণ্ডাই ৰাণাৰ বাট ভেটি ধৰিলেহি।
‘এই, ৰ’বা! তোমাৰ তেল বেছি হৈছে।
তোমাক চাইহে আছে। সাৱধানে থাকিবা?’
