জোখলৈকেহে যাব পাৰে।”
‘দেউতাহঁতে কোৱা মানুহবোৰ?’
-‘ৰকেট যানতহে যায়।'
–‘ভোৎ কৰে যে উৰি যায়?’ শুই থকা নীৰ উঠি বহিল।
‘। ওঁ। ৰকেট প্ৰথম চীন দেশত আৱিস্কাৰ হৈছিল। পিছে এই
ৰকেট যান সেইয়া নহয়। বহুত বেলেগ।'
-“কি বেলেগ নো??
-“মানুহ যোৱা ৰকেট যানত যোৱা নিয়ম আছে। ৰকেটৰ পৰা
নামিয়ে পোনে পোনে জোনবাইত নামিবগৈও নোৱাৰি। পৃথিৱীখন
এৰি যোৱাৰ লগে লগে মহাশূণ্য পাব। সেইয়া যে কিহ্ল মানুহৰ ওজন
এবাৰ বাঢ়ি যাব, এবাৰ আক’ কমি যাব। কত যে সাৱধান হ’ব লাগে।
যন্ত্ৰপাতি লগত থাকিব লাগে। উশাহ-নিশাহ ল’বলৈ বায়ু লৈ যাব
লাগে। পিন্ধা কাপোৰবোৰো বেলেগ বেলেগ। ঢেৰ সমস্যা।”
–‘তেনেহ'লে মানুহবোৰনো কিয় যায়?’
–‘এইটো তই বৰ ভাল কথা সুধিছ দেই-। আমাৰ নিচিনা
মানুহবিলাকৰ মাজতে কিছুমান মানুহ আছে. যাৰ মনত ভাল কথা
ভাল চিন্তাই ঠাহ্ খাই থাকে। তেনে মানুহবোৰে পঢ়িশুনি, গৱেষণা
কৰি, নানা শিক্ষা লৈ বহু কথা নিজে জানি বুজি লৈ আমাকো জনাব
পাৰিছে। তেওঁলোকেই গৱেষণা কৰি জোনলৈ যাব পৰা, তাত কি
আছে, আমাৰ এই আকাশখননো কি আদি অনেক কথা আৱিষ্কাৰ কৰিছে।
-‘মইও পঢ়িম, গৱেষণা কৰিম।' নীৰে ক’লে৷
“নিশ্চয়। চেষ্টা কৰিলে নোৱাৰিবি কিয়? দেউতাহঁতে যে কথা
পাতিছিল সুনীতা উইলিয়ামচ – তেৱো সৰুতে জোনত মানুহ নমা
