সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:উৰহি গছৰ ওৰ.pdf/৩০

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৯
সাধু কথা

 -“অৱশ্যে বিজ্ঞানীসকলে ফল পকোৱাৰ সৎ উপায়ৰ না না চিন্তা চৰ্চ্চা কৰি আছে। সফলো নোহোৱা নহয়।”

 দেউতাকৰ কথা শুনি মাকে ক'লে-
 -“হ’লেও একেই কথা। গছত পকা সমান কি হ’ব?”
 পৃথিৱীখন তেনেকৈয়ে চলিবলৈ লৈছে।” দেউতাকে ক'লে।
 “তাহানিতে মাহঁতৰ মুখত শুনিছিলো – গাঁওবোৰৰ হাবিয়ে বননিয়ে, মানুহৰ ঘৰে ঘৰে আম, কঠালৰ, লেটেকু পনিয়লৰ গছ। খাই অন্ত কৰিব নোৱাৰি। পুখুৰী-খাল, ভূঁই ৰোৱা পথাৰত পাচিয়ে পাচিয়ে মাছ।”

 মাকৰ কথাশুনি দেউতাকে ক'লে-
 -“বুইছা সেই ৰামো নাই, অযোধ্যাও নাই। আজিকালি গাঁৱৰ মাটি চন পৰি থাকে। চহৰত হোটেল দিবলৈ আহে ল’ৰাহঁত; নাঙল ধৰিবলৈ লাজ পায়। খেতি এৰি চাকৰিমুখী হ’ল।”

 -“ঠিকেই কৈছে। আচলতে লিখা পঢ়া শিকি উন্নত ধৰণেৰে খেতি বাতি কৰি নিজে ব্যৱসায় চলালে, মানুহৰো মঙ্গল হ’ব, দেশৰো উন্নতি হ’ব।”

 -“কিন্তু উঠি অহা ল’ৰা-ছোৱালীহঁতে বুজিলেহে।”
 -“হয় দিয়ক, আমি নিজ চকুৰে দেখা খেতি পথাৰ, বাৰীৰ আম কঠাল- সকলো সাধুকথা যেন হ’ল।”

 ৰূপমে মাক দেউতাকৰ কথোপকথনত ভাগ নলৈ জিৰাবলৈ লাহেকৈ উঠি গ'ল।

❖❖❖❖