-“পিছে সাঁথৰটো ভাঙি দিয়া।”
সকলোৱে উভটি চালে। অহিৰৰ মাক। কামৰপৰা আহি তেওঁ খেলটো চাই আছিল।
-“নালাগে মা, মোৰ যাদু পণ্ড হ’ব।”
মাকে হাঁহিলে। ক'লে-
–“যিসকলে যাদু লৈ ব্যৱসায় কৰে, তেওঁলোকৰ বাবে ‘চিক্ৰেট’ৰ দৰ্কাৰ। তুমি যে বহু কথা জানা বন্ধুহঁতক জনাই দিয়া।” মাক ভিতৰলৈ গ'লগৈ।
মাকে তাক বহুকথা জনা বুলি লগৰীয়াৰ ওচৰত শলাগ লোৱাত তাৰ ভাল লাগি গ'ল। সি গহীন হৈ কৈ গ'ল-
-“আচলতে একো কথা নাই। অলপ বুদ্ধি আৰু জ্ঞানৰ দৰ্কাৰ।”
-“তাকেইতো ক’ ভাই।” বুবুলে ক’লে।
“চৰিয়াটোৰ পানীত যেতিয়া চেনিৰ টোপোলাটো নেথাকে পানী সমান হৈ থাকিব। তেতিয়া এঠাইত জিঞাঁজনীক থলো। কিন্তু যেতিয়া মই চেনিৰ টোপোলাটো আধা ডুবাই ধৰি থাকিলো; তেতিয়া চেনিখিনি গলি বলৈ ললে। গলি যোৱাত সেই ঠাইৰ পানীখিনি গধুৰ হৈ তললৈ যাবলৈ ধৰিলে আৰু সেই ঠাই পুৰাবলৈ আপোনা-আপোনি পাতল পানীখিনি গুচি আহিবই। লগতে মোৰ জিঞাৰাণীও।”
“বাঃ বাঃ মিঠা খোৱা জিঞাঁৰাণী!”
হাঁহিৰে অহিৰৰ চোতাল ৰজন্ জনাই উঠিল।
❖❖❖❖❖❖❖❖
