নাছিল ছাগৈ।” ৰনীৰ কথা শুনি জুনুমাহীহঁতে হাঁহিলে। পিছে ৰুনীয়ে আকৌ সুধিলে-
-“বেলিটো ইমান গৰম কিয় মামা?”
–“বেলিটো অতি তপত গেছেৰে গঠিত হৈছে আক’।”
“জানো জানো আচলতে বেলিটো পৃথিৱীতকৈও প্ৰকাণ্ড। বহুত দূৰত থাকে বাবেহে আমি সৰু দেখো।” মামাৰ কথা শেষ হ’বলৈ নিদি ৰিকীয়ে ক'লে।
-“আৰু জানানে? বেলিটোতকৈও ডাঙৰ তৰা আছে। তাপো আছে, পোহৰো আছে। পিছে কুটি কুটি দূৰত আছে বাবে আমাৰ চকুত নপৰে।” জুনু মাহীৰ কথাশুনি ৰুনীয়ে ক'লে- “তেতিয়া হ’লে তুমি ক’ত দেখিলা?”
-“এইবোৰ আমাৰ নিচিনা মানুহে ক’ত দেখিম? মহা মহা পণ্ডিতসকলে, বিজ্ঞানীসকলে গৱেষণা কৰি, দিনে নিশাই তাকে চিন্তা কৰি, পৰীক্ষা কৰি থাকে আৰু কথাবোৰ তেওঁলোকৰপৰা আমি জানিব পাৰো।”
ৰুনীয়ে জুনুমাহীৰ মুখলৈ চাই থাকিল।
জুনুমাহীয়ে আকৌ ক'লে- “যেতিয়া ডাঙৰ হ’বা, কিতাপ পঢ়ি আৰু বহুত কথা জানিব পাৰিবা।”
তেনেতে আইতাকে আহি সিহঁতক ভাত খাবলৈ মাতিলেহি। আইতাকৰ হাতৰ আঞ্জাৰে ভাত খোৱাৰ হেঁপাহত ৰিকীহঁত পাগ ঘৰলৈ দৌৰিল। সিহঁত আহিলে আইতাকে এখন নিজ হাতে আঞ্জা ৰান্ধেই।
◇◇◇◇◇◇◇
