তেওঁ ধান, মাহ, সৰিয়হ আদি বেচি কিনি দুটামান টকা গোটাই থৈ দিছিল।
তেওঁ ঢুকুৱাত, এতিয়া সোণপাহীয়ে তাকে উলিয়াই খৰচ-মৰছ কৰি অলপ অচৰপকৈ খাই আছে। তাই ভাবিছে যে, তাইতো সদায় সেইকিটা পইছা দিয়েই খাই থাকিব নোৱাৰিব। গতিকে কিবা এটা নহয়, কিবা এটা উপায় যেনে তেনে উলিয়াবই লাগিব। আৰু তাতে লগতে লৰাটো।
তাই এতিয়া ৰাতিপুৱা শুই উঠিয়েই, হাত মুখ ধুই আন আন গাঁৱলৈ যায়গৈ, আৰু তাৰ পৰা শাক পাচলি, ফলমূল আদি বিচাৰি আনেগৈ। তাৰ পৰা ঘূৰি আহি পুতেকক লগত লৈ বজাৰলৈ যায়। আৰু লগত কেইটামান পয়ছা লৈ সন্ধ্যাৰ আগে আগে ঘৰলৈ গুচি আহে।
এনেকৈয়ে তাইৰ এক নতুন জীৱন যাপন কৰিবৰ উপায় ওলাল। কবলৈ পাহৰিছো যে বজাৰখন সিহঁতৰ ঘৰৰ পৰা বেছি দূৰত নাছিল।
এনেকৈয়ে দুবছৰ পাৰ হৈ যায়।
(৩)
গাৱঁৰ সকলো মানুহেই সোণপাহীক চিনি পাই আৰু সোণপাহীৰ দুখৰ কথা জানে আৰু বুজে। সেই কাৰণেই মানুহে তাইৰ পৰাহে সকলোবোৰ বস্তু কিনে। তাইৰ সকলোবোৰ বস্তু বিক্ৰী যায়। তাই মনটোত খুব আনন্দ পায়। তাই ভাৱে যে গাৱঁৰ মানুহবিলাকে সচাকৈয়ে তাইক বৰ ভাল পায়। সেই কাৰণে বুঢ়ীয়ে কেতিয়াবা অইনবোৰ বেপাৰীৰ আগত গপ মাৰিও কথা কৈছিল।
সুখে দুখে এনেকৈয়ে সোণপাহীৰ জীৱন এদিন দুদিনকৈ অতিবাহিত হৈ যাবলৈ ধৰিলে।
(৪)
সিহঁতৰ ঘৰৰ পৰা দুই ফাৰ্লং মান দূৰতে এখন চৰকাৰী আস্পাতাল আছিল। আৰু তাত ডাক্তৰ আছিল নীলধ্বজ বৰুৱা।
ডাক্তৰৰ এটা লৰা এজনী ছোৱালী। লৰাটিৰ নাম আনন্দ আৰু ছোৱালীজনীৰ অৰুণা। অৰুণা ডাঙৰ, আনন্দ সৰু। অৰুণাৰ যেতিয়া বয়স ১০ বছৰ আনন্দৰ তেতিয়া ৭ বছৰ। সিহঁতৰ মাক অলপ দিনৰ আগতে শিৱসাগৰত ঢুকায়। আৰু পিছত সিহঁতক গোৱালপাৰালৈ বদলি কৰে।
গাৱঁৰ প্ৰায় বিলাক মানুহেই ডাক্তৰক ভাৰ ভেটি দি থাকে দেখি সোণপাহীয়েও এদিন তাইৰ বেচিবলৈ থোৱা ভাল ভাল চাই দুমুথিমান শাক আৰু কেটামান টেঙা আৰু হৰিধনক লগত লৈ ডাক্তৰৰ ঘৰ ওলালগৈ।
ডাক্তৰৰ হাতত সকলোখিনি বস্তু দি সোণপাহীয়ে তাইৰ জীৱনৰ সকলো কথা তেওঁৰ আগত জনালে।
তাৰ পাছত অলপ পৰ থাকিয়েই বুঢ়ী ঘৰমুৱা হল। আৰু আগৰ নিয়মমতে বজাৰলৈ গল।
(৫)
এবছৰ দুবছৰকৈ তিনিবছৰ পাৰহৈ গৈছে। অৰুণাৰ বয়স এতিয়া তেৰ বছৰ। অৰুণাৰ দেউতাকে দৰা বিচাৰি ঘূৰি ফুৰিছে। আৰু তেওঁৰ হুকুম মতে কেইদিনমান সোণপাহীয়ে হৰিধনক লৈ তেওঁলোকৰ ঘৰতে থাকিব লগীয়াত পৰিছে।
এই কেইদিন থাকোতেই হৰিধনৰে আনন্দৰে চিনাকি হয়। হৰিধনহঁত যদিও দুখীয়া আছিল, তথাপিও তাৰ মনটো অলপ ওখ ধৰণৰ আছিল। সিহঁত দুটাৰ ভিতৰত এনেকৈয়ে খুব মিলাপ্ৰীতি হয়। সিহঁত দুয়োটা একেলগে খেল ধেমালি কৰি ঘূৰি ফুৰে।
মাকৰ হুকুম মতে হৰিধনে, ঘৰৰ গৰুকিটা চৰাই লৈ ফুৰাব লগীয়াত পৰিছে। সি বৰ ধুনীয়াকৈ বাঁহী সাজিব জানে আৰু ভালকৈ বজাবও জানে।
হৰিধনে ইমান ধুনীয়াকৈ বাঁহী বজোৱা দেখি,
