এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩৪
উজুপাঠ ৷
“অহে পক্ষি তযু ৰূপ, দেখিবলৈ অপৰূপ,
সৰু বড় মৃত পক্ষী মাজ।
নব ঘন দূৰ্ব্বাদল, শ্যামপত্ৰ শতদল,
সিবৰ্ণ নহয় তযু সম;
এনে কৃষ্ণ বৰ্ণ হায়, আমি ক’তো দেখা নাই,
দেহৰো গঠন নিৰুপম।
ৰূপ গুণ এক ঠাঁই, দিয়া টান বিধাতাই,
সি কাৰণে আপুনি কি বোবা?
বহু লোক মুখে শুনু, কাক সুগায়ক হুনু,
মই অধমক নবঞ্চিবা।
মই অতি মূঢ়মতি, নাজানো মিনতি স্তুতি,
নোৱাৰো বৰ্ণাব তযু গুণ;
তযু সুমধুৰ স্বৰ, শুনি হুনু মনুষ্যৰ,
পৰম সন্তুষ্ট হয় মন।
নানা স্থানে অসংখ্যাত, পক্ষীৰ শুনিছোঁ মাত,
মনুষ্যৰো গীত আছোঁ শুনি;
জনমেই হ’ল বৃথা, নুশুনিলোঁ তযু কথা,
কৰা পক্ষী একবাৰ ধ্বনি।”
শিয়ালৰ কথা শুনি, কাকে বড় হৰ্ষ মানি,
কা'কা’, বুলি আৰম্ভিলে গান;
মুখৰ মঙ্গহ সৰি, পড়িল ধোপোছ কৰি,
ধূৰ্ত্তে লই কৰিলে প্ৰস্থান।
