এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩২
উজুপাঠ৷
স্বভাৱে নখৰ জাতি, মাংসৰ লুভীয়া অতি,
তাতে খায় দুৰ্ব্বলে আগত;
মনে কৰি উৎপাত, উঠিব নোৱাৰি তাত,
উপায় চিন্তিলে অন্য মত।
বল বুদ্ধি আছে কিন্তু, দুপাখিৰে হীন জন্তু,
কাঢ়ি মাংস খোৱা সুকঠিন;
“আজি-ঘটনালৈ চাই, চড়াই ন’হলেোঁ হায়”,
খেদ কৰে ধূৰ্ত্তৰ প্ৰবীণ।
মাংস ফেৰি খাবলই, বড়াশা * কৰিছোঁ মই,
যত্ন কৰি দেখো একবাৰ;
কৃপা কৰি দিলে বিধি, হ’ব পাৰে কাৰ্য্য সিদ্ধি,
ন’হ’লে নো কি লজ্জা আমাৰ।
ধূৰ্ত্ত মধ্যে আমি যেনে, বায়সে চতুৰ তেনে,
ফাঁকি দিয়া সহজ নহয়;
যত্নত ৰতন পায়, লোকে কয় সৰ্ব্বদাই,
দেখো চোন হয় নে নহয়।
আশাতেই বন্দী হই, থাকিলে ইয়াতে ৰই,
জ্ঞাতিয়ে বা নিন্দা কৰে পাছে;
আশা যেনে উপকাৰী, নকৰি কেনেকৈ পাৰি,
আশাতেই সংসাৰ চলিছে।
* বড় আশা।
