এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৯
উজুপাঠ ।
থাকে বাটলই চাই, সোধে যাকে তাকে পাই,
জলে পৰিপূৰ্ণ কৰি আঁখি।
উলটি নাপায় মানে, এই দৰে দিনে দিনে,
সময় খেদায় বিষাদত;
আহি ঘৰে উপস্থিত, হ'লে হয় হৰষিত,
চন্দ্ৰ যেন মিলিল হাতত।
শৰীৰে বুলাই হাত, সাদৰে লগাই মাত,
“বাপা! কিবা খাবা নে নোখোৱা?
তোমাৰ দুখুনী আই, আছোঁ মই যেতিয়াই,
আছে বস্তু সকলো যতোৱা।
মই মৰি গ'লে পাছে, তোমাৰ ভাগ্যে যি আছে,
সেয়ে হব খণ্ডাব নোৱাৰি;
সি কথা নহয় মানে, থাকা তুমি হৃষ্টমনে,
খোৱা পিন্ধা হেতু চিন্তা এড়ি”।
জ্ঞাতি বন্ধু ভাই যত, আছে এই সংসাৰত,
কোনে এনে কৰিব চেনেহ;
পুত্ৰ-মঙ্গল কাৰণে, সদা বাঞ্ছা কৰে মনে,
আপোনাৰ তুচ্ছ মানি দেহ।
এনে পিতা জননীৰ, কুবাক্যত নেত্ৰনীৰ,
যিটো নৰাধমে উলিয়ায়;
মনুষ্য জীৱনে তাৰ, ধিক্ ধিক্ শতবাৰ,
গাহৰী ন'হ'ল কিয় হায়!
