পৃষ্ঠা:উজুপাঠ- বলদেৱ মহন্ত.pdf/৩০

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৯
পিতা মাতাৰ স্নেহ
 

খুৱাই ধুৱাই ৰঙ্গে,  কতোক্ষণ পুত্ৰ সঙ্গে,
 মাতা কৰে ধেমালি অপাৰ;
জননী সবৰ মনে, নাই ধন ই-ভুবনে;
 পুত্ৰৰ সমান কোনো আৰ।
পৰিশ্ৰমে ক্লান্ত হই,  সন্ধ্যা আস্ত ব্যস্ত কই,
 পিতা ঘৰে আহিলে উলটি;
দেখি শিশু হৰ্ষে বড়,  ল’ৰ দিয়া পিতাকৰ,
 ধৰে গই ভৰিত সাবটী।
দিবসৰ দুঃখমানে,  তুচ্ছ ভাবে তেঁও মনে,
 পুত্ৰৰ কমল মুখ চাই;
ক্ষুধা তৃষ্ণাকো পাহৰি,  দুঃখতে আনন্দ কৰি,
 ভাবে সুখী “মোত পৰে নাই।”
বিদ্যা নিশিকাৰ বাবে,  পিতা আৰু মাতা সবে,
 মুখে দাবি মাজে মাজে দিয়ে;
লোক মুখে পুত্ৰ-দোষ,  শুনি কৰে অসন্তোষ,
 গুণ শুনি সুধা যেন পীয়ে।
বিদ্যা ধন যশ বুদ্ধি,  অনুক্ৰমে হ'লে বৃদ্ধি,
 সন্তোষ সাগৰে মগ্ন হয়;
সেয়ে ন’হলে হে মনে,  খেদ কৰে দুয়ো জনে,
 সংসাৰক দেখে দুঃখময়।
কিবা কাৰ্য্যে কোনো দিনে, গলে পুত্ৰ দূৰস্থানে,
 ঘৰে মাতা, দেই মাত্ৰ ৰাখি;