এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩
সত্য।
খঙ্গতেই থান থান হয় পৰিবাৰ;
খঙ্গতেই কত লোকে, বয় দুঃখ ভাৰ।
খঙ্গতেই চেনেহৰ, জৰিছিগি যায়;
খঙ্গতেই কটাকটি, কৰে ভাই ভাই!
খঙ্গতেই ওৰ পৰে, ধনৰ ভণ্ডাৰ;
ৰজাৰো খঙ্গৰ হেতু, যায় ৰাজ্যভাৰ।
প্ৰিয় ল’ৰা! তুমি হিত উপদেশ ধৰা,
প্ৰাণপণে খঙ্গ শত্ৰু, উপশান্ত কৰা।
কেনে ছাতৰক শিক্ষকে ভাল পায়।
মনোযোগ কৰি যিটো ছাত্ৰে পাঠ শিকে;
ফিৰিও নে চায় যিটে, কুকৰ্ম্মৰ দিকে।
কেতিয়াও নাপাহৰে গুৰুৰ বচন;
নকৰে কখন যিটে, অসদাচৰণ।
তেনেকুৱা ছাতৰলৈ, শিক্ষকৰ মন;
পৰম সন্তুষ্ট থাকে, সদা সৰ্ব্বক্ষণ।
সত্য।
সত্য পথে যাবা শিশো! সত্য কথা ক'বা,
অসত্য কথাক তুমি, মুখত নানিবা।
