স্তম্ভিত কৰিলে। ম’তা, আৰিয়া, অগ্নিগড় স্বৰূপে সত্ব, ৰজ, তম তিনি গছি বিজ্ঞান প্ৰদীপেৰে বৈকুণ্ঠৰ শুদ্ধ, সত্ব, ধৰ্ম্মপথ পোহৰাই দি অজ্ঞান অন্ধকাৰ দূৰ কৰি ভাৱ, ভাৱৰীয়া, গায়ণ, বায়ণ, নতুৱা, নৰ্ত্তকী ভক্ত সকলক দিব্য কাছে সজাই, গছৰ পাত সৰি পৰা সুৱলা সুৰৰ ৰাগ, তাল, মানেৰে স্বৰ্গ লঙ্ঘাই প্ৰজা সকলক মোহিত কৰিলে। বৰ ধেমালী, সৰু ধেমালী, ঘোষা ধেমালী, গোবিন্দৰ প্ৰেম ভক্তিৰ তিনি আনন্দ আদি নিৰঞ্জনক সূত্ৰধাৰী ৰূপে নাটৰ আদিতে প্ৰবেশ কৰাই নিজে সূত্ৰধাৰী হৈ বৈকুণ্ঠৰ ভাৱ আনি ভাৱনা নাম দি শত অশ্বমেধ যজ্ঞৰ সাৰ, সত্ৰ সভা সাধু, সন্ত, মহন্ত, হৰিভক্ত বৈষ্ণৱ সকলৰ প্ৰতি ৰাখি গল। আজি সেই বৈকুণ্ঠৰ লীলা ( নাটৰ নাম উল্লেখ কৰিব।) নাটৰ গীত কেইটি শুদ্ধে অশুদ্ধে গাই আভাস মাত্ৰ চিন দৰ্শাই সেৱা জনাইছে। ইয়াত অপৰাধৰ সীমা নাই। বোলে—
কৰিয়া আছোঁ প্ৰচুৰ।
হৃদিত থাকিয়া নেদেহা সুবুদ্ধি
শত সহস্ৰ কোটি অপৰাধকে ক্ষমা কৰি এই মহোৎসৱ কীৰ্ত্তনকে মোৰ বুলি লৈ কৃপা কৰিব লাগে। ॥০॥
