মোৰ দুৱাষাৰ
আজিকালি আমাৰ সমাজত বিবাহৰ দৰে এনে এটি সৌহাদ্যপূৰ্ণ অনুষ্ঠানৰ নীতি-নিয়মবোৰ বহুতো কমি গৈছে। তাৰ কাৰণ,নজনা বা সময় কম বা কওঁতা মানুহৰ অভাৱ। কিন্তু ক্ষমা বিচাৰি ক'ব খুজিছোঁ মই যে সকলোখিনি শুদ্ধকৈ জানো সেয়া নহয়। তথাপি আমাৰ মাতৃ আৰু শাহু আয়ে যি দেখুৱাই গৈছিলে তাৰেহে কিছু আভাস দিবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ। এই কিতাপখনি লিখাৰ প্ৰেৰণা বহুত বছৰৰ আগতেই এটি জোঁৱাইৰ পৰা পাইছিলোঁ। কৈছিল বৰমা, আপুনি লিখকচোন যি লাগে মই সহায় কৰিম। সেই ভাবটো মনত আছিল যদিও মই লিখা নাছিলোঁ। আজি প্ৰথমতে জোঁৱাই দেৱজ্যোতি নেওগলৈ মোৰ আন্তৰিক কৃতজ্ঞতা জনালো আৰু তেওঁৰ অনুৰোধ ৰক্ষা কৰিবলৈ সক্ষম হ'লো। মোৰ আশীৰ্বাদ সদায় থাকিব তেওঁলৈ।
লগতে মোৰ এই কিতাপখনি আগৰ পৰা গুৰিলৈকে সকলো চোৱা-চিতা কৰা মোৰ নাতি সমতুল্য, ভতিজা প্ৰাঞ্জল কুমাৰ মহন্তলৈ মোৰ স্নেহাশিস যাচিলোঁ আৰু তেওঁৰ ভৱিষ্যত দীৰ্ঘায়ু কামনা কৰিলোঁ।
—ৰেণু মহন্ত
