এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
আভাস কাব্য
ফৰাচীৰ স্বাধীনতা ৰক্ষা কৰা তুমি
অৰলিন অৱৰোধ কৰিছে ব্ৰিটনে॥”
নিৰ্জ্জন পৰ্বত গুহা, ক’তো কোনো নাই,
অকস্মাতে শুনি এনে কথা গুৰুতৰ,—
ঘূৰি ঘূৰি চাৰু ফালে কত চালা জোনা!
নেদেখিলা কিন্তু ক’তো ছিন মানৱৰ॥
ধোঁৱা বৰণীয়া পিন্ধি সাজ মনোহৰ
লাহে লাহে আাহে দেবী সন্ধীয়া সুন্দৰী;
অহিলা তুমিও, জোনা! আপোন ঘৰত
কত ভাবি, মনে মনে কত চিন্তা কৰি॥
তাৰ পাছে, আহা! জোনা! ক'লা তুমি যেৱে
ফৰাচী বামীক সেই দৈববানী কথা,
কত উপহাস তুমি সহিলা; প্ৰাণত,
কত গালি, কত, আহা। অন্যায় লাঞ্ছনা।
কিহ, জোনা! তুমি, হায়! শিৰোধাৰ্য্য কৰি,
সেই দৈববাণী সাৰি নিৰ্জ্জন গিৰিৰ
দৃঢ়মনা হই গ’লা সমৰ ক্ষেত্ৰত,
ৰাখিব স্বাধীন সম জনম ভূমিৰ॥
জনম ভূমিত লাগি, উন্মাদিনী হই
সমৰ সোঁতত দিলা দেহা উটুৱাই,
৭৪
