পৃষ্ঠা:আভাস কাব্য.pdf/৬৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে

অৰজা।

শেহত বিচাৰি ল’লা সূৰ্য্যলোকে ঠাই
আাদিত্য দেৱক কৰি স্বোৱামী বৰণ॥


অৰজা।

শুক্ৰ গুৰু কন্যা তুমি, অৰঙ্গ সুন্দৰি!
গঢ়িলে বিধতা জানো কত যতনত
তোমাৰ মোহিনী মুৰ্তি জেউতিৰে ভৰা;
যোগীৰ যে ভুলে মন তোমাৰ ৰূপত॥
বনৰ হৰিনী, দেবি।! সঙ্গিনী তোমাৰ,
আপোনাৰ দেহ-ছঁয়া সখী চেনেহৰ;
ফুলৰাৰ দৰে ফুৰা তপোবন-মাজে
আপোন ৰূপত কৰি ফুলনী পোহৰ॥
আনন্দময়ীৰ দৰে তুমিও ৰঙ্গিনী,—
নিজে খেলা, নিজে হাঁহা, আপুনি বজাই
প্ৰাণৰ লাহৰী বীণ, নিজে গোৱা গীত
(মন প্ৰাণ মুগ্ধকৰ)—পৰাণ ভৰাই॥
কিন্তু, দেবি! কান্দে প্ৰাণ! কৰ্ম্ম দশ ফলে
দেখিলে তোমাৰ ৰূপ দণ্ডক ৰাজন,—

৫৯