এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
তিলোত্তমা।
পাৰা তুমি অম্ৰাবতী, পাবা তুমি শচী
অনায়াসে পাব নাশ দুৰ্জ্জয় দানৱ॥”
ব্ৰহ্মাৰ বচন শুনি, ইন্দ্ৰে তেতিক্ষণে
বিশ্বকৰ্ম্মা অনোৱাই গঢ়ালে তোমাক,
তিল তিল পৰিমানে দেৱ তেজ লই
কিবা মনোহৰ মূৰ্ত্তি! কি সুন্দৰ নাক॥
কিবা হাত, কিবা চকু, মুনি মনোহৰ—
কিবা ৰূপ, ৰূপ-প্ৰভা, পোহৰে জগত!
এনে সময়তে এটী আকাশৰ পৰা
পৰিলে আকাশী বাণী তোমাৰ কানত॥
“সাধিব দেৱৰ কাৰ্য্য যোৱাঁ তুমি আজি
(দেৱৰ কাৰ্য্যতে, দেবি! জনম তোমাৰ)
নন্দন বনত, সেই অমৰাৱতীৰ
সুন্দ উপসুন্দে য’ত কৰিছে বিহাৰ॥
লগে লগে যাব, দেবি! সহায় লগত
আাকাশত ৰ’ব, স’তে বসন্ত সখাৰ
ৰতি কাম দুয়োজন, থাকিব মলয়া
ৰিৱ ৰিৱ কৰি বলি কাষত তোমাৰ॥”
গ’লা তুমি ধীৰে ২ গজেন্দ্ৰ গামিনী
নন্দন বনত, সেই অমৰাৱতীৰ
৫৭
