এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
মন্দোদৰী
ক্ষমাৱতী সতী সীতা, ক্ষেমিব তোমাৰ
যি কৰিলা অপৰাধ অজ্ঞান দোষত॥
লঙ্কাৰ মঙ্গল হেতু জানকী দেবীক
ওলোটাই দিয়া, নাথ! ৰামৰ কাষত;
কমল লোচন ৰাম, দয়াৰ সাগৰ।
ক্ষেমিব,-মাগিবা ক্ষম৷ ধৰি চৰণত।”
তোমাৰ স্বামীয়ে কিন্তু একো নামালিলে,
অন্তিমত ৰোগী যেনে নাখায় ঔষধ;
আশোক বনত কৰি বন্দনী সীতাক,
নুশুনি তোমাৰ বাধা, ঘটালে বিপদ॥
সতী তুমি; জানিছিলা সতীত্ব কি ধন,
সি বুলি সতীত্ব তুমি ৰখালী সীতাৰ;
নতু,—অসহায় সীতা, কি কৰি ৰাখিব
ৰাৱনৰ হাতে সতী-ধৰ্ম্ম আপোনাৰ?
তুমি, সতি। জ্ঞানৱতী; নুশুনি তোমাৰ
নীতি পূৰ্ণ উপদেশ লঙ্কা নাশ পালে;
এক লক্ষ বীৰ পুত্ৰ, চৱা লক্ষ নাতী
সমৰক্ষেত্ৰত প্ৰাণ ত্যজিলে অকালে!!
প্ৰাণসম প্ৰিয় পুত্ৰ ইন্দ্ৰজিত-শোকে
কান্দিলা বহুত তুমি হই উন্মাদিনী;
৫১
