পৃষ্ঠা:আভাস কাব্য.pdf/৩৮

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

আভাস কাব্য

অসাৰ সংসাৰ, প্ৰভু! মায়াৰ জালত
বান্ধ খাই মাথোঁ আমি ‘মোৰ মোৰ’ কওঁ।
কোন কাৰ স্বামী, হায়? কাৰ পুত্ৰ কোন?
সংসাৰত আমি কোনো কাৰোৱে নহওঁ॥”
এই বুলি, দেবি! তুমি স্বোৱামীৰ দেহা
আপোন কোলাৰ পৰা ৰাখিলা নমাই;
আহিলে কৃতান্ত চাপি, বায়ূময় প্ৰাণ
স্বামীৰ দেহাৰ পৰা নিলে উলিয়াই॥
আগত কৃতান্ত যায়, লই স্বামী-প্ৰাণ,—
পাছে পাছে যোৱা তুমি ব্যাকুল মনত।
দেখি ধৰ্ম্মৰাজে, দেবি! বুলিলে তোমাক,
“কিয় আহাঁ? যোৱাঁ সতি! উলটি ঘৰত॥”
বীনয় বচনে তুমি বুলিব ধৰিলা,—
“জগতৰ প্ৰাণী ঘুৰে মায়াৰ পাকত।
অসাৰ সংসাৰ মোৰ! কি সতেৰে যাও
আকউ উলটি, প্ৰভু! মায়াৰ কাষত॥
স্বোৱামীৰ আয়ু শেষ, লই যোৱাঁ তুমি,
সি বুলি নকৰোঁ মই মনত বেজাৰ;
জন্মিলে মৰিব লাগে, জানে সকলোৱে,
কপালত মৃত্যু লেখা আছে বিধতাৰ॥

৩০