পৃষ্ঠা:আভাস কাব্য.pdf/৩৭

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

সাবিত্ৰী

স্বোৱামীক পাই, পাছে তোমা-দুয়োটীয়ে
অৰণ্যৰ ফলমূল লইছিলা তুলি,—
হৃদয়ৰ ভাব একো নকলা স্বামীক,
স্বামীৰ মনত কিবা শঙ্কা জন্মে বুলি॥
কিন্তু কি মুছিব পাৰি কপালৰ লিখা?
অন্তিম সময় অাহি হ’ল উপস্থিত
স্বামীৰ তোমাৰ, দেবি।— দেখোঁতে দেখোঁতে
শোক বেজাৰত তুমি হ’লা জৰ্জ্জৰিত॥
কোলাত স্বামীৰ তুমি মৃত দেহালই
অকলে অকলে কান্দি আছিলা বনত,—
কৃতন্তৰ দূতে আহি আছিলা লুকাই,
চাপিব নোৱাৰি, তযু স্বতীত্ব তেজত॥
তাৰ পাছে ধৰ্ম্মৰাজ, আপুনি আহিলা,
সাদৰি তোমাক, দেবি!—বুলিব ধৰিলে,
“কালপূৰ্ণ হ’ল, সতি!—স্বামীৰ তোমাৰ,—
নিওঁ মই আত্মা তাৰ, তুমি আজ্ঞা দিলে॥”
কৃতান্তৰ কথা শুনি ক’লা তুমি সতি!
বিধিৰ নিৰ্ব্বন্ধ, প্রভু! খণ্ডন নহয়,
স্বোৱামীৰ কালপূর্ণ, লই যোৱাঁ তুমি,—
যেনে ইচ্ছা, কিবা সাধ্য বাধা দিওঁ মই॥

২৯