এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
আভাস কাব্য
শৰীৰৰ লগে লগে জন্ম মৰণৰ,
আজি নোহে, কালি, কিম্বা এশ বছৰত!
অসাৰ সংসাৰ মাজে, ধৰ্ম্ম মাথো সাৰ,
ধৰ্ম্ম ভুলি, কিয় মন দিম অধৰ্ম্মত॥
সুখৰ নকৰোঁ আশা, জীম কতকাল?
নশ্বৰ মানৱ-দেহা, কৃতান্তে নাশিব
অন্য এজনক ভজি, অধৰ্ম্ম কৰিলে,
জগতত চিৰকাল কলঙ্ক থাকিব॥”
নোৱাৰি ঘূৰাব মন, সাবিত্ৰি! তোমাৰ,
সত্যবানে স’তে বিয়া দিলে অশ্বপতি;
স্বামীৰ লগত তুমি গ’লা তপোবনে,
আশা পূৰ্ণ হ’ল, তবু হ’লা হৃষ্টমতি।
দেখোঁতে দেখোঁতে হ’ল পূৰ্ণ এবছৰ,
চতুৰ্দ্দশী তিথী দিনা গধূলী সময়;
ফল মূল হেতু গ’ল স্বোৱামী তোমাৰ
অৰণ্য মাজত, দেবি! তোমাক নকই॥
স্বামীৰ ভবিষ্য দশা (দেবৰ্ষিয়ে কোৱা)
বিয়াকুল হ’লা তুমি সুৱঁৰি মনত,
নুশুনি নামানি বাধা শাহু শহুৰৰ
স্বামীক বিচাৰি তুমি গ’লা অৰণ্যত॥
২৮
