এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
উত্তৰা
* * * *
* * * *
দপ্ দপ্ দপ্ কই জ্বলিলে চিতাৰ জুই,
অভিৰ দেহাটি লই কোলা খনি ভৰি,
কুৰুক্ষেত্ৰ শ্মশানৰ অন্ধকাৰ হৰি॥
পাছে ধীৰে ধীৰে উঠি কৰি বহু তুতি-নতি
সাতবাৰ প্ৰদক্ষিণ কৰি অগণিক
বুলিলা, উত্তৰা!—“কৃপা কৰিবা দাসীক
স্বামী-সহবাস-সখ নঘটিলে ভাগ্যে মোৰ,
ছমাহ মাথোন দেখা স্বামীৰ লগত,
মন-আশা ভাল পোৱা থাকিলে মনত!!
কৃপা কৰি, দেৱ! মোক অন্তিমত দিবা সুখ,
স্বামীৰ লগত যাওঁ নেদেখা ৰাজত,
নঘটে বিচ্ছেদ য’ত স্বামীৰ লগত॥”
কিন্তু এনে সময়ত দৈববাণী আকাশত
“ক্ষান্ত হোৱা, সতি! তুমি, শান্ত কৰাঁ প্ৰাণ;
তোমাৰ গৰ্ভত আছে অভিৰ সন্তান॥
আাধা ফুলা ঢোপাকলি অকালে নানিবা তুলি
নকৰিবা শিশু বধ অগণি কুণ্ডত;
শান্ত হোৱাঁ;—যোৱা, সতি! উলটি ঘৰত॥”
২৫
