এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
আভাস কাব্য
অতিয়ে কি হাঁহি হাঁহি কোৱা নাই কিয়া
“নউপাওঁতেই ল’ৰা পোৱাঁতী কেতিয়া?”
আভিৰ কথাটি শুনি খঙ্গ মুৱাকই তুমি
তুমি নেকি ভালে পৰ ৰোঁহ পতা নাই?
নমতা-নোবোলা হই, মুখ ওফোন্দাই?
তাৰ পাছে অভিয়েকি নিৰূপায় যেন দেখি
“মানভঞ্জন’”খেলা তাত খেলা নাই?
নাই হঁহা নেকি তুমি খিল্ খিল্,—আই?
তুমি কি উত্তৰা তেনে? কিয় দশা আজি এনে?
সেই হাঁহি, সেই বীণা ক’ত পাহৰিলা?
আদৰৰ “দৰাকন্যা” ক’তনো ৰাখিলা?
মূলৰ লাৱণ্য মুৰ্ত্তি পৰে কিয় ভূমি লুটি?
হাঁহিৰ নামেৰে লেশো কিয় মুখে নাই?
কিয় উন্মাদিনী আজি? কিয় কান্দা, আই?
দেবী সুভদ্ৰাৰ প্ৰাণ বিৰাট-কন্যাৰ ধ্যান
অৰ্জ্জুনৰ প্ৰিয় পুত্ৰ ভাগিনা কৃষ্ণৰ
গইছে স্বৰ্গত, ত্যজি দেহা মানৱৰ॥
সেই শোকতেকি তুমি স্বামীৰ শোকত কান্দি
অউলী বাউলী হই, হলা হত-জ্ঞান
সহিব নোৱাৰি ভূমি,—কোমল পৰাণ?
২৪
