এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
সি ভয়ত তুমি, দেবি! চাপিছিলা কাষ
বীৰলে লুকাই, সেই পবিত্ৰ প্ৰেমৰ॥
বীৰলে পবিত্ৰ ভাবে পুজিবৰ মনে
এক চিত্ত হই, দেবি! কৃষ্ণৰ পাৱত,
মুৰুলীৰ মাত শুনি ওলোৱাঁ বাহিৰ
মাজ নিশা!—নাই শঙ্কা, উলাহ মনত॥
যতদিন গোকুলত আছিলে গোপাল
(পূৰ্ণ অৱতাৰ হৰি) পুজিছিলা নিতে
শ্ৰীকৃষ্ণক হাতে হাতে, ভকতি ফুলেৰে,
প্ৰেমৰ লগাই ধুপ, নিৰমল চিতে॥
স্বৰ্গীয় প্ৰেমত তুমি বলিয়ানী হই,
সাদৰী বৃন্দাক লই সহায় লগত,
কত পুজা, আৰাধনা কৰিলা কৃষ্ণক
নিৰ্জ্জন ৰাতিত, সেই নিকুঞ্জ মাজত॥
তিয়াগি গোকুল কিন্তু গ’লা যেৱে হৰি
উদ্ধাৰিব’ মথুৰাত জনক জননী
কংসক বিনাশ কৰি;—সিকালত তুমি
কান্দিলা বহুত, হই কৃষ্ণ-উন্মাদিনী॥
ভক্তৰ অধীন হৰি, অধীন প্ৰেমৰ,—
নোৱাৰিলে পাহৰিব ভকতি তোমাৰ;
