“অনুৰাগ’’
তাইৰ অস্ফুট কণ্ঠই চুই গৈছে তাক...
আৰু ভীষণ উষ্মতাৰে অত্যন্ত আৱেগেৰে সাৱটি ধৰিছে সি তাইৰ লাহী দেহা।
চেঁচা বতাহৰ এতিয়া তাইক চুই যােৱাৰ সাধ্য নাই।
অন্ধকাৰৰ সাধ্য নাই তাইৰ শৰীৰ কঁপাই তুলিবলৈ।
এই সান্নিধ্য চিনি পাবলৈ তাইক অকণমানাে পােহৰৰ প্ৰয়ােজন নাই।
অনুভৱেই যথেষ্ট--
বুকুৰ ধপধপনি, শৰীৰৰ উষ্মতাই যথেষ্ট।
স্থবিৰ হৈ পৰিছে যেন ক্ষণটো।
স্থবিৰ হৈ পৰিছে প্রকৃতিৰ গতি।
বতাহৰ সাে-সােৱনী, ভেকুলীৰ টোৰটোৰণী, জিলি, নৈশ চৰাইৰ কোৰ্হালক চেৰ পেলাই বাঢ়ি আহিছে দুটি কলিজাৰ স্পন্দন।
উষ্মতাই আৱৰি ধৰিছে দুয়ােকে- - চঞ্চল হৈ উঠিছে দুটি শৰীৰ, দুটি প্রাণ।
ক’ব নােৱাৰাকৈয়ে দুচকু জাপ খাই আহিছে তাইৰ ... কঁপি উঠিছে পুৰঠ ওঁঠ যুৰী..
অনুৰাগৰ বুকুৰ ধপধপনিৰ সুৰ তাই অনুভৱ কৰিছে নিজৰ বুকুত... অমৃতাৰ হৃদয়ৰ আভ্যন্তৰলৈকে এটি মৃদু খলকনি তুলিছে সেই সুৰে ...প্রিয়তমৰ বুকুৰ পৰা ভাঁহি অহা সেই সুৰৰ মধুৰ ৰাগত ডুব গৈছে তাই কব নােৱাৰাকৈয়ে।
কিমান দেৰি ক’ব নােৱাৰে...
মূৰৰ ঠিক ওপৰেৰে পাখি ধপধপাই উৰি যােৱা এহাল নৈশ পক্ষীৰ কোৰ্হালত আন্ধাৰতে তন্ময়তা ভাঙি গল দুয়ােৰে।
: ভৰিত দুখ পালি নেকি? এনেকৈ আন্ধাৰত ক’ত ঘূৰি ফুৰিছ?
অনুৰাগৰ মৰমসনা কণ্ঠস্বৰ ভাহি আহিল অন্ধকাৰতে। লৰালৰিকৈ নিজকে চম্ভালি থিয় হব খুজোঁতেই আৰু জোৰেৰে ধৰি ল’লে সি তাইক এখন হাতেৰে।
: অনু ..এৰি দেনা। কি কৰিছ..?
: মই কি কৰিছাে? ধৰিছোঁহে।
: এনেকৈ ধৰে নেকি?
: কিয়? এনেকেতাে মই তােক সৰুতে কিমানবাৰ ধৰিছিলোঁ... তেতিয়াটো বেয়া পােৱা নাছিলি? এতিয়া কিয় বেয়া পাইছ?
: মই তােক কেতিয়া ক’লাে বেয়া পাইছাে বুলি?
: তেতিয়াহলে ভাল পাইছ?? অকে।
অমৃতাই কিবা কবলৈ নৌপাওঁতেই সাউতকৈ আন্ধাৰতে তাইক কোলাত আলাসতে দাঙি ল’লে সি।
: কি কৰিছ তই? নমাই দে বুলি কৈছাে নহয় এতিয়াই।
অলপ টানকৈ কম বুলি ভাবিও কথাষাৰ টান হৈ নােলাল তাইৰ।
: ভৰিত দুখ পাইছ চাগৈ?? মই থাকোতে খােজ কাঢ়ি মৰিব নালাগে এই আন্ধাৰত।
“তই এৰি দিয়াৰ পিছত ভাস্কৰৰ পৃথিৱীৰ লেতেৰা অন্ধকাৰৰ মাজত এনেকৈ কিমান অকলে খােজ দিলোঁ, তেতিয়া ক’ত আছিলি অনুৰাগ??”
মনতে ভাবিলে অমৃতাই।
তাইক কোলাত লৈ ধীৰ গতিৰে ঘৰলৈ খােজ দিয়ে সি।
: অনু ...নমাই দেচোন। প্লিজ। মা আছে ভিতৰত। দেখি পাব।
: দেখি পালে পাওক ...মায়ে কি বিচাৰে মই জানাে নহয়।
